Burn-out: krabben waar het niet jeukt!

Elke keer weer zakt de moed wat in mijn schoenen als ik naar de zonnige zolderverdieping van mijn therapeute stap. Angstig om in mezelf te graven…

Lichamelijke klachten

Sinds een aantal weken heb ik ‘abnormale’ lichamelijke klachten: buikpijn, hoofdpijn en heel erg moe. Ofwel val ik ’s avonds in coma en slaap ik 12 uur aan één stuk ofwel lig ik een halve nacht te woelen. Zodra ik het vertel aan de psychologe valt mijn (trage) frank: “Aha natuurlijk! Mijn medicatie heb ik sinds een maand gehalveerd… Dat zal het zijn!” lach ik (pijnlijk)… “Inderdaad, je bent nu minder afgevlakt, dus je voelt terug meer… dus ook lichamelijke pijnen.” Ja, lap!

Mijn huiswerk

“En hoe staat het met het niet aanbieden van jouw hulp?” In de vorige sessie kreeg ik huiswerk mee. Ik moest voortaan wachten op een vraag voor hulp, voordat ik die zelf zomaar aanbied.  “Ja, goed eigenlijk. Ik heb maar één keer hulp aangeboden, maar ik vond dat het terecht was. Vrienden gaan halen in Zaventem. Normaliter zou een andere vriendin hen afhalen ’s avonds om 22 uur, maar zij werkt voltijds. Ik vond dat ik dit wel kon doen. Zij staan ook altijd klaar om ons verder te helpen.” De therapeute knikt: “Dat noemen we een goede keuze uit het midden. Niet vanuit een extreme drang en weloverdacht. Dus dat is zeker OK.“

Verhuis

Ja, momenteel gebeurt veel in ons leventje. Onze loft is verkocht en we hebben zelf een kleiner appartementje gekocht. Dat betekent minder opbergruimte, dus zijn we aan het rommelen in onze kasten en kelder. Weggooien en verkopen. Het bekijken van foto’s brengt heel wat naar boven, maar meestal fijne momenten en herinneringen. Het doet ook deugd om te ‘declutteren’…

En nu het pijnlijke deel

De vraag geeft een pijnlijke steek in mijn maag: “En heb je iets specifieks vandaag waaraan je wilt werken?” Ik schuifel heen en weer op de stoel. Ik zucht en gebruik mijn eigen communicatie-tool:

‘Ik krab me suf… op een 10-tal plekken op mijn lichaam. Het zijn al littekens en het doet erg pijn en toch kan ik niet stoppen. Mijn man ergert zich eindeloos en onbewust blijf ik verder krabben…”

Krabben waar het niet jeukt

De psychologe kijkt niet verschrikt (raar!) en knikt. “OK en wanneer gebeurt het dan? Weet je dat?” Ik denk even na… “Ja, als ik aan het lezen ben, als ik ’s avonds in de zetel naar TV kijk en misschien ook wel als ik slaap… Ik schaam me dood.”  Ze lacht: “Ha, hoor ik hier de criticus weer aan het woord? Zullen we met deze innerlijke stem aan het werk gaan?”

De innerlijke criticus

Ik ga in de stoel rechtover mij zitten als mijn innerlijke criticus. De therapeute steekt meteen van wal: “Dag innerlijke criticus. Wil jij iets tegen Chrisje zeggen over haar krabben?” Ik kijk naar de lege stoel voor me:

“Hoe is het toch mogelijk? Dat een volwassen vrouw zich krabt? Het doet pijn, je krijgt littekens, die iedereen kan zien en dan toch niet kunnen stoppen? Is het een vorm van automutulatie? Je bent toch geen psychiatrisch patiënt??“

Het hoge woord is eruit!

BAM! Mijn angst is nu verwoord… Ik schrik er zelf van en ga terug op mijn ‘normale’ stoel zien. De psychologe vertelt: ‘Ik geloof niet dat je aan automutilatie lijdt. Je hebt maar een slechte gewoonte, een dwangneurose.‘ Ik zucht luid en opgelucht: ‘Gelukkig dat ik maar een dwangneurose heb...’ en we schieten allebei in de lach. “Dat klonk heel raar hee! Maar hoe geraak ik er vanaf???”

Slechte gewoontes afleren

De psychologe geeft me tips “Een slechte gewoonte afleren kan je door een aantal truukjes te gebruiken. Een patiënt van me trok haar wimpers uit en ze heeft dunne handschoenen aangetrokken.” Ik grinnik: ‘Dat zie ik niet zitten…’ Ze vertelt verder: “Een patroon doorbreken duurt 100 dagen. Je kan een papier maken met 100 vakjes en elke dag dat je niet krabt, mag je een kruisje zetten. Als je toch krabt, moet je terug bij vakje 1 starten.” OK, dat wil ik proberen! ‘Je kan ook de omgeving wijzigen. Jouw stoel anders zetten bijvoorbeeld.’

Wat gaf je de laatste tijd goesting?

‘Aha! Het bezoek aan Hotel Bloom! heeft me veel energie gegeven. Samen met gelijkgestemde bloggers keuvelen en tafelen… De creativiteit spatte eraf! Ik snap niet dat andere bloggers geen inspiratie hebben… So much inspiration, so little time!’ De therapeute onderbreekt mijn woordenstroom: ‘Je glimlacht heel breed als je over bloggen spreekt. Dat doet je duidelijk deugd. Je wilt duidelijk niet teveel structuur en denkt associatief. Jouw inspiratie stroomt altijd hee?” Ik knik: ‘Ja, ik dacht net dat ik dringend een blogpost moet schrijven over het bedrijf Semco – een organisatie zonder structuur…”

Vrijer en blijer

“Mag ik je feedback geven?” vraagt de therapeute overbodig. “De vorige sessies vond ik je ‘gedempt’… altijd onder controle, behoedzaam en voorzichtig. Nu vind ik je vrijer en blijer…” Ik grinnik.

Mijn truukjes

Hoe ik van mijn krabben (probeer) af te geraken:

• mijn 100 vakjes;
• ik mag wél aanraken, maar niet krabben ;-).