Burn-out: mijn laatste sessie bij de psychologe. Hello, new life!

burn-out digitale nomade

Als ik aanbel, zucht ik eventjes. ‘Waarschijnlijk de laatste sessie.‘ denk ik met een frons. Ik voel me ‘puur’. Helemaal niet zelfzeker (moet dat?), maar een fijne gemoedsrust. Moe, maar met een blik op ‘hier en nu’ en een nieuwe start. 

Chaos

Momenteel leef ik in chaos. We verbouwen een studio en onze loft staat vol! De volgende koper heeft zijn meubeltjes al bij ons gestockeerd; onze verhuisdozen staan her en der,… Ja, dat weegt, maarrrr ik weet ook hoe dat komt. En ik ben gerust dat dit de volgende weken voorbij gaat. Ik snap ook niet hoe we dit vroeger deden – na het werk nog vollen bak klussen. Nu verbouwen we tot ons lijf en leden aangeven dat het genoeg is.

Afgesloten hoofdstuk

Mijn rare nachtmerries verminderen sterk. Nu droom ik van tegels, boilers, parket, kasten,… ;-). Totaal andere focus en dat geeft toch wat andere ‘rust’ in mijn hoofd. ‘Sluimert er toch nog wat in jouw hoofd?’ vraagt de therapeute ongerust. ‘Heb jij nog steeds het gevoel dat je heb gefaald op jouw werk?’ Ik zucht diep: ‘Goh, dat zal nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb ongelooflijk mooie en lieve reacties ontvangen met lof over mijn projecten. Dat doet deugd, dus ik heb ook successen geboekt. Zelfs op een formele brief kleeft een  fijn kattebelletje. Zalig.‘ De psychologe lacht:

Een droom verwezenlijken – het kan!

Wij fantaseren al jaren van een reis rond de wereld – maar dan traag. En nu kunnen we dat waarmaken. We renoveren nu studio’s, die we korte termijn willen verhuren. En als we in België vertoeven, kunnen we daar slapen. Alleen, onze omgeving begrijpt dat niet altijd. Steeds weer leggen we uit dat we geen echte ’thuis’ nodig hebben. Ik ben geen huisje-tuintje-beestje-type; ik heb wel alle respect hiervoor. Voor mij krijgen andere waarden voorrang. Telkens weer krijgen we de vraag: ‘Waar gaan jullie dan WONEN?’

Meer en meer zie je nu digitale nomaden, die virtueel werken. Gelukkig kan dat nu… een droom!

Minder ballast!

Jarenlang hebben mijn man en ik gewerkt, geploeterd, gewroet – steeds met gedrevenheid. Lange en vele uren kloppen, fileleed, stress, leven volgens een strikte agenda. En dan heb je het financieel goed, heel goed. Een sjieke loft tiptop ingericht met jacuzzi en sauna (om te ontspannen!), droomreizen, dure kledij, etentjes in sterrenrestaurants, kopen wat je wilt. Plots komt het besef dat deze bezittingen mij niet gelukkig maken. Integendeel! Mijn nichtje vroeg verschrikt: ‘Je gaat toch niet uit een rugzak leven?’ Ik glimlachte: ‘Als dat zou kunnen, graag! Wat heb je nog meer nodig dan een sarong, bikini, flipflops, wat T-shirts, een jeans, een trui, internet en een laptopke?‘ Dan kan ik echt puur leven.

Autoloos

Met de wagen rijden geeft me nog altijd f**cking stress. Djiezus! Binnenkort kan ik die gelukkig afgeven. Ja, écht gelukkig. Daar schrikken mensen van. ‘Kopen jullie dan geen kleintje?‘ Waarom toch? Ja, dat maakt het leven gemakkelijk. Ja, ik zal luidop vloeken. Denk maar aan boodschappen. Ja, het openbaar vervoer zal wat langer duren. Af en toe zullen we een wagen huren of gebruik maken van Cambio. Ik schud met ongeloof mijn hoofd. Blijft dit stalen ros een statussymbool in onze maatschappij?

Ik 2.0

Neen, ik ben niet 100% hersteld. Moet dat? Ik voel me 80% van mijn vroegere ik, maar kan en wil ik terug mijn ‘oude’ zelf zijn? Neen, ik ben nu tevreden met mijzelf. Met mijn geheugen dat hapert, mijn leven zonder veel planning, mijn nieuwe zijn. Minder verwachtingen naar mezelf. Een opluchting!

‘Ben jij nu een ander persoon?’ vroeg Sophie onlangs.

Sommige elementen wat luider gezet, andere gedempt. Totdat het geheel OK voor me lijkt. Niet perfect, niet erg goed. Gewoon nét goed genoeg. Zoals het Zweedse ‘Lagom‘ – niet teveel, niet te weinig. Als ik een Vlaams woord mag kiezen, zou het ‘fluweel’ worden. Geen zijde, geen goud, maar wel zacht en aangenaam. Doe maar fluweel!

(her)Vallen en opstaan

Ja, ik zal hervallen. Nu heb ik ook mini-crashkes. Als ik helemaal terug de dieperik inga, laat ik me vallen. Niet tegenhouden. En dan een tijdje onelegant blijven liggen. Langzaam mijn oogskes openen en dan op mijn hurken gaan zitten. Eens goed rondkijken en dan ‘rechtkreffelen’. Het stof afkloppen. In plaats van naar de renbaan te hollen en in de startblokken te gaan staan, zoek ik een comfortabel zitje in de tribune. En ik kijk naar de spurters.

Ik schrijf, dus ik (b)pen

Onlangs heb ik mijn eerste artikel voor het Borgerblad geschreven. Apetrots! Bij de persvoorstelling van dit nieuwe magazine vroeg één van de omstaanders: ‘Hey, en bent u één van de redactrices?’ Ik keek verbaasd om me heen. Huh? Was dat tegen mij? Blijkbaar wel. Heel verlegen fluisterde ik: ‘Redactrice? Euh neen, ik schrijf wat artikeltjes.‘ Verdorie toch! Voortaan recht ik mijn schouders en parmantig: ‘Ja hoor, voor u staat een fiere redactrice.‘ Nèh!

Borgerblad

Wil jij mijn eerste artikel voor het Borgerblad lezen? Klik hier.

Verrijking

Hoe gaat dat dan?‘ vraagt de psychologe ‘Heb jij dan een zelfstandig statuut voor het schrijven van artikels?’ Mijn mond valt open. ‘Neeje, ik schrijf vrijwillig en ontvang geen geld hiervoor. dat hoeft ook niet.

Ik ontmoet inspirerende mensen, zoals Ilyas. Wat een held! Knap wat die gast presteert. Op die leeftijd was ik met andere en onbenullige zaken bezig.’

Hét boek

Mijn boek. Een groot woord. Mijn man verlekkert zich al op het eindproduct zelf, dat helemaal af in de winkel ligt. Terwijl ik nu enorm geniet van het hele proces: het onderzoek naar het ‘hoe’ – hoe begin ik eraan, een verhaallijn uitschrijven, personages uitdenken (en imaginair interviewen), plotse wendingen ontdekken. Ik heb nu al bijna spijt dat mijn boek af zal zijn. Mijn man grinnikt: ‘Dan schrijf je het vervolg!

Het kruispunt

Mijn psychologe kijkt me glimlachend aan: ‘Vroeger was jij een TGV – een sneltrein die naar het resultaat raast en nu ben jij een boemeltreintje. Jij kijkt gelukzalig rond naar de omgeving en geniet van de rit.’

Goh,’ zucht de therapeute met blinkende oogjes, ‘eigenlijk ben ik écht stil van jouw verhaal. Jij zorgt voor bezieling en passie in jouw doen en zijn. Wil jij anderen inspireren?’ Nogal luid antwoord ik: ‘Nee. Als je in die tredmolen zit, dan hoef je geen verhaal hoe het anders kan. Dan zie en hoor je dat niet. Ik kan het weten.’

 

 

 

 

13 Reacties

  1. Prachtig Chrisje! Gaan voor dat trage leven! Het is en nu om doen. Weg van alle ballast. Een droom voor velen denk ik. Maar niet iedereen kan of durft het. Ben nu al benieuwd naar jullie ervaringen.

  2. Dag Hilde, Ik ben me er (nu) heel bewust van dat gezondheid de eerste prioriteit is. We willen niet echt een wereldreis maken (zo van alles in 1 jaar), maar constant langere tijd verblijven in een land. Zo kunnen we helemaal ervaren hoe het daar is. En ja, we willen dit zo snel en gezond mogelijk doen. Heel veel groetjes en positieve vibes voor je. x

  3. Dag Fenne, bedankt voor jouw berichtje. Een nieuw land vraagt inderdaad heel wat. Alle tips zijn welkom! x

  4. Hey Chrisje,
    Heel mooi geschreven. (Her)vallen en dan terug opnieuw beginnen op eigen tempo daar ben ik ervaringsdeskundige in. Heel mooie verwoord trouwens.
    Wat de wereldreis betreft, als dat je droom is, nu doen! Morgen kan, zonder dat je het zelf wilt, je leven er zo anders uitzien dat je van al je dromen een 2.0 versie moet maken.

  5. Wij waagden ook de sprong naar anders leven. Geen nieuw leven want we zijn gewoon dezelfde mensen maar met het hele proces van integreren in een nieuw land toch een hele uitdaging/ervaring.

  6. Merci Evie. De verhaallijn staat uitgeschreven, maar plotse wendingen kunnen altijd 😉

  7. Serieus onder de indruk! Wat een traject heb je afgelegd. En wat een ommezwaai je gaat maken. Echt straf! Stiekem denk ik dat je toch heel wat mensen zal inspireren, willen of niet 🙂 Veel succes met al je plannen! Groetjes, Ariane

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.