Burn-out: lieve lezers als genezers…

Bij de psychologe

Natuurlijk komt de standaardvraag ‘Hoe zit je hier nu?‘ meteen als ik ga neerzitten. Ha, hier heb ik al over nagedacht. Zenuwachtig en hoopvol. Nerveus omdat ik weer ga graven in mezelf en misschien komen zaken boven, die ik niet zo graag heb. Een sprankje hoop dat ik een stapje verder kom (terwijl ik het schrijf merk ik de verkleinwoorden op…).

Een lichaam liegt nooit

Ik vertel over de afgelopen dagen. Meer energie, ik kan langer focus houden, mijn geheugen blijft een lachertje en mijn gevoelens, tsja, waar zijn die toch naartoe? Mijn plezier haal ik nu uit het schrijven (JEUJ!). Aan de andere kant… ik aarzel… ik heb een bericht gekregen van mijn werk en dan voel ik letterlijk alle energie uit mijn armen en benen stromen. Na twee dagen heb ik dat pas aan mijn man verteld, zo heftig heb ik het ervaren. Mijn lichaam reageert héél fel. De psychologe knikt: ‘Een lichaam liegt nooit…‘

Burn-out is een zegen!

Eigenlijk is mijn burn-out een zegen. Mijn lichaam blaakt van gezondheid. Ik ben rustig en kalm. Mijn man heeft ook heel wat voordelen van deze ’time-out’. Gezonde voeding, sport en ontspanning zorgen voor een fit lichaam. Ik ben er zeker van dat hij anders een hartaanval zou gekregen hebben. Nu hoor ik hem vaak zingen en fluiten, dat doet deugd.

Flow

De psychologe vraagt door: ‘Je hebt me verteld dat jouw job op jouw lijf is geschreven en dat je dat met veel passie deed. Wat gaf je dan een goed gevoel?‘ Tsja, het detecteren van het potentieel in anderen om te groeien in hun job – ofwel als leidinggevende ofwel als expert – is enorm fijn. Hen dan ook te begeleiden in een traject en hen stappen zien zetten. Projecten, die een verschil maken in een bedrijf, dat geeft me vleugels.

Dan zocht ik nog meer projecten of opportuniteiten, waar ik kansen zag voor anderen of voor het bedrijf. Als ‘mijn coachees’ stappen zetten in hun job of resultaten bereikten, dat geeft mij voldoening…

Meer weten over flow? https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Flow_(mentale_toestand)

Fietsen in de lucht

Ik voelde me fietsen, steeds sneller en sneller… Zo snel dat mijn fiets de lucht inging. En ik bleef trappen en vloog hoger. Mijn trappers gingen zo snel dat ik niet meer kon volgen… En dan…. BAM!!! Op de grond te pletter… Fiets in stukken en mijn lijf overal gebroken… en bewusteloos… Ik weet niet meer waar ik ben, wat ik doe en wat ik voel…

Gedoseerde passie 

‘Kan je dan die passie nu in iets anders leggen? Liefst niet meer zo extreem hee!‘ vraagt de psychologe. Ja, ik schrijf enorm graag, dat is zaaaalig. Als ik een stukje op mijn blog publiceer, dat is magisch. Je aarzelt (is het wel goed genoeg?) en je bent blij. Dat geeft me energie. Elke keer dat ik zie dat anderen mijn blog lezen, dat blijft me positief verbazen. En de reacties van mijn lezers geven me een boost. Elk bericht lees ik met veel nieuwsgierigheid… het lijkt elke keer een fijn kadootje, dat ik zorgvuldig uitpak. Merci!

Dus dikke dankjewel aan jullie, lieve lezers. Jullie helpen me enorm! Ik heb nog een lange weg te gaan… Toch begin ik (durf ik zachtjes) het lichtjes positief in te zien… Ofwel begint mijn medicatie te werken.