Op weg naar de psychologe
Plots schiet ik uit mijn ‘trance‘ in de auto. ‘OH NEE NEE NEE!!’ roep ik tegen mezelf. Op automatisch piloot rij ik naar de Delhaize in plaats van naar mijn therapeute. Diep in gedachten bij de dochter van een vriendin, die door een hele moeilijke periode gaat. Ik draai de wagen aan het verkeerslicht en rij nu recht naar mijn eindpunt. Gelukkig nog op tijd… Oef!
Hoe zit ik hier nu?
Steevast de eerste vraag en ik ken de procedure :-). Zenuwachtig! Hoe komt het?
- nét verkeerd gereden (en autorijden geeft sowieso al stress);
- ik denk aan mijn menu, dat ik nog moet samenstellen voor een etentje zaterdag met goeie vrienden;
- deze week moet ik wat zaken regelen voor mijn werk;
- ik moet op controle naar het ziekenfonds;
- en ik heb een schuldgevoel, want het boek dat ik moest lezen, kan ik niet reserveren in de bib en heb ik nog niet besteld.
Moetjes
Allemaal ‘moetjes’ dus. Een andere vraag: ‘Heb ik al eens een feestje meegemaakt bij mij thuis, waarbij ik het niet tot in de puntjes uitdokterde?’ Jawel, als de ‘grote vriendenkliek’ komt, staat drank in een grote bak met ijsblokjes, een buffet binnen en iedereen neemt zelf naar hartelust… Gezellig? Heel zeker! Kan ik dat bij het volgende etentje? Ik knik ja en denk… Euh…geen idee! Misschien dat ik toch een nieuwe salade moet uittesten…
De criticus
Aan de slag met voice dialogue! De lege stoel naast mij vertegenwoordigt mijn innerlijke criticus en mag ik in de ruimte plaatsen. In plaats van pal voor mij – met bijna geen ruimte aan mijn benen – bij de vorige sessie, zet ik de stoel schuin rechts voor mij. Ik voel links voor mij wat opening; de criticus blokkeert mij niet meer helemaal. Ondertussen heb ik een strategie ontwikkeld: soms als ik mijn ‘moet‘ stem hoor, verander ik die in ‘mag‘ of ‘wil‘. Soms, nog niet altijd… En die opening geeft ruimte aan mijn ‘creatieve ik’.
Mijn creatieve ik aan het woord
Mijn ‘criticus stoel’ verandert in mijn ‘creatieve zetel’. Die plaats ik nu links schuin voor mij op de plaats van de opening.
‘Eindelijk kan ik mijn creatieve ei kwijt in het schrijven. Dat vind ik zaaaaalig. Niet alleen het schrijven zelf, maar ook de beelden maken, het knutselen met de website, het exploreren, zuchten als een plug-in niet werkt en na een uur oplossingen zoeken, het HOERA!-gevoel ! En belangrijk, ik leer elke dag bij.’
Ik neem plaats in de ‘creatieve ik‘ stoel. De psychologe lacht: ‘Beste creatieve kant, wat beteken jij voor Chrisje?‘ Ik antwoord als een ‘deel’ van mezelf: ‘Goh, ik ben een groot deel van haar persoonlijkheid en geef haar heel wat ideeën, energie en enthousiasme. Ik ben een hele tijd volledig onderdrukt. Nu sta ik te trappelen om helemaal naar buiten te komen. Toch snap ik dat dit nog niet kan. Als ik weer voluit ga, dan zegt Chrisje weer JA tegen alles en iedereen. Dan zal ze in no-time weer de dieperik induiken.’
Rolmodel
De therapeute graaft dieper: ‘Ben je altijd in het leven van Chrisje geweest? Zo energiek en enthousiast?’ Ik reis in de tijd terug: ‘Neen, in het kleine meisje bestond ik niet. Chrisje heeft altijd wat op de achtergrond gestaan, heel verlegen, stilletjes, op haar eentje. De prille pubertijd heeft een verandering in haar gedrag gebracht. Op haar 13de organiseerde ze al fuiven op school.‘ Van (over)beschermd enig kind naar een vrijgevochten tiener. ‘Een rolmodel heb ik niet echt gehad. Mijn vader was heel introvert en gedreven, mijn moeder heel extravert met veel sociale contacten. Tsja, als je die twee delen samenbrengt, dan krijg je zo’n extreem gedreven extraverte!‘ lach ik.
Het opladen van hersenen
Als ik terug naar mijn ‘eigen’ zitje verhuis, verklaart de psychologe: ‘Jouw creativiteit mag je koesteren. Die helpt je terug jouw eigen persoonlijkheid vinden. Toch vind ik die ‘creatieve kant’ grenzeloos. Die staat ongeduldig tegen de deur te stampen om je volledig over te nemen en er voluit voor te gaan. Welke tegenhanger kan zorgen voor een fijne balans? Zou het ‘achterover leunen‘ kunnen zijn? Met grote ogen kijk ik haar verschrikt aan. ‘Absoluut niet! Dat staat gelijk met luiheid en dan ben je niet nuttig!’. Ze glimlacht: ‘Duidelijk dat ‘achterover leunen’ niet bij je past. Welke tegenhanger kan wél voor je werken?’ Al nadenkend mompel ik:
Mild voor mezelf
Meteen ontplooit zich een actieplan in mijn hoofd: ‘Ik moet… euh… mag dan een leesuurtje per dag inlassen…. Neen, ik wil gewoon een leesuurtje wanneer ik daar zin of behoefte in heb.’ Pfjieuw, ik ben mezelf aan het heropvoeden. Lastige klus!
De innerlijke criticus ontmaskerd
Ondertussen leer ik mijn sub-persoonlijkheden al beter (her)kennen en kan ik mijn criticus al wat ‘dimmen’. Mijn creatieve ik komt voorzichtig aangesloft, terwijl die eigenlijk op kruissnelheid de wereld wil instormen! Constant gas geven en afremmen… Vermoeiend, dat wél! De psychologe opent haar kast: ‘Oh, het boek van Sidra Stone ‘De innerlijke criticus ontmaskerd’ ligt hier terug. Je mag het lenen...’ Ik tover een grote glimlach op mijn gezicht: ‘Ik wil dit boek lezen. Dankjewel!‘
Niles komt op de proppen!
In hét boek leer ik dat ik mijn ‘criticus‘ niet mag isoleren (dan krijgt hij meer macht over mij), maar beter met hem kan samenwerken. In een oefening ‘mag’ ik een gezicht geven aan mijn criticus. ‘Aha, een lekker satirische butler duikt op met heerlijke Britse humor. En meteen komt ‘Niles‘ uit ‘The Nanny’ te voorschijn. Yep, dat werkt voor mij. Nu kan ik samen glimlachen met mijn criticus én innerlijk converseren!‘
Help anderen door meer te praten over burn-out. Therapie helpt. Sharing = Caring!
Pssst… Kijk effe naar wat ‘Niles’ momentjes…Niles op zijn best!
Laat een reactie achter