Mijn Burn-Out… koorddansen op schuld- en schaamtegevoel.

burn-out

Proficiat! Eindelijk een keerpunt in je leven…

Samen met mijn man heb ik me net in het zonnetje op een terrasje geïnstalleerd en een thee besteld. We zien eruit als een gelukkig koppel met een dagje vrij, alleen kom ik net van de huisdokter. Onze buurvrouw – professioneel coach – kwam net voorbijgefietst en zag ons heel verbaasd zitten. Mijn man vertelt waar we net vandaan komen en het enige dat ik kan uitbrengen is ‘Ik heb nu formeel een burn-out.’ Het is – oh ironie! – 11 september en haar antwoord ‘Proficiat!’ slaat in als een bom. Finaal heb ik aan mezelf toegegeven dat het niet meer lukt. Meteen moet ik even naar het toilet en stilletjes huilen…help

Op het werk

2 dagen voordien had ik al mijn moed bijeengeschraapt en bij mijn Human Resources Director op het werk mijn toestand uitgelegd. Ik kreeg heel veel begrip en het advies om meteen naar de huisdokter te stappen. Uiteraard had ik al uitgezocht dat ik loopbaanonderbreking kon aanvragen weliswaar zonder uitkering. Hierdoor kon ik mijn schuld- en schaamtegevoel wat onderdrukken. Een collega zoekt uit of het kan. Na een paar uur kan ze mij vertellen dat ik ten vroegste januari hiervan kan genieten wegens een wachtlijst. SLIK! Nogmaals krijg ik het advies om naar mijn huisdokter te stappen en meteen in ziekteverlof te gaan.

Maar eerst nog…

OK, maar eerst nog de status van al mijn lopende projecten op papier zetten. Wie dit kan opvolgen én in ons gloednieuw personeelssysteem vind ik een tiental collega’s, die ook interesse hebben in mijn job. Zo kan het bedrijf mijn vervanging – tijdelijk of zo…. – regelen. De dag erna heb ik ’s avonds nog een (zelf geregeld) evenement als Plato-meter van Voka Kempen. Dus ik neem overdag vrij (terug naar het werk lukt écht niet). Dan kan ik zonder schuldgevoel deze avond nog doorbrengen met ‘mijn’ ondernemers. Het doet enorm pijn als ik besef dat ik ze een tijd niet meer zal zien… Daarna stel ik mijn ‘out-of-office’ in en klap de laptop dicht. Het enige wat ik ‘moet’ doen van de huisdokter is meteen alles wat werkgerelateerd is ‘doorknippen’.

help keyboard

Wat voel je dan? Wanneer weet je hét?

Voor mijzelf was ik al een 8-tal maanden aan het worstelen met energieverlies. Het gaat heel langzaam en in het begin had ik het niet door. Je hebt al wel eens mindere dagen, weken en dan probeer je jezelf te sussen ‘het gaat wel over’.

… totdat het dweilen met de kraan open is… Alleen gaat het nu om jouw eigenste duurzame energi

Eerst probeer je wat harder en nog langer te werken. Aangezien ik heel wat opleidingen heb gevolgd én mijn agenda als geen ander beheer, plan ik telkens een belangrijke taak in. Wat me normaliter een uurtje kost, moest ik nu regelmatig herinplannen. Huh! Het kost me drie keer, soms vier keer meer tijd. Het telkens herinplannen gaf met nog meer frustratie, nog minder energie en nog meer schuldgevoel.

Iedereen kent me als een positivo… de laatste tijd nam echter het sarcasme de overhand. Regelmatig commentaar op het werk, collega’s, vrienden,… kortom, ik werd een zaag! En als ik niet aan het klagen was, dan vierde de apathie hoogtij. Ik herinner me nog een gesprek op het werk, waarbij iemand me heel erg complimenteerde over een project ‘een schot in de roos!’ Wat dacht ik? ‘Who cares….’ En dan terug schuldgevoel natuurlijk….

En dan komen de lichamelijke klachten:

  • enorme hittevlagen (geen ‘vapeurs, die ken ik!) maar de achterkant van mijn hoofd is een ‘open haard’; vaak heb ik het gevoel dat mijn haar in brand staat (of ’s nachts mijn hoofdkussen) terwijl ik ondertussen koude rillingen heb (net een griep);
  • duizeligheid (op de meest onmogelijke momenten en ook als ik op mijn linkerkant ga liggen);
  • hoofdpijn – een constante druk op mijn schedel;
  • maagkrampen, die niet meer stoppen. Als ik zondagavond dacht aan maandag én elke keer als ik in mijn auto stapte naar het werk, draaide mijn maag letterlijk om; nu is elk bericht, gesprek of verwijzing naar het werk groen licht voor de pijn;
  • voor elke vergadering en voor elke werkdag moest ik me ‘oppompen‘ – mezelf moed inspreken om de dag door te komen;
  • angstgevoel dat ik nooit eerder had; schrikken van een schaduw, een vlieg, plotse beweging… veel moeite om alleen de deur uit te gaan;
  • constante vermoeidheid… zelfs mijn vingers zijn moe; als ik iets opschrijf, lijkt het wel door een kleuter gekribbeld;
  • totaal geen geheugen meer – de afspraak met de huisdokter stond al lang vast… een uur ervoor vraag ik mijn man om naar onze boekhouder te rijden voor zijn kwartaalaangifte. Hij kijkt me vreemd aan… ‘je moet dadelijk naar de dokter’. Ik was het totaal kwijt. Ook namen van mensen, steden, begrippen,… helaas, ik kan het niet meer onthouden;
  • slapeloosheid, waar ik vroeger bekendstond om binnen de 3 seconden te slapen, woel ik heel de nacht;
  • geen focus; (grappig, nu moet ik weer diep nadenken welk voorbeeld ik ook al weer had) – uiteraard heb ik nu een boodschappenlijstje nodig en wat zie ik? Bovenaan de lijst staat WC-eend en op de tweede lijn…. jawel! WC-eend (ben ik aan het dementeren???); een formulier voor de ziekteverzekering heeft me 3 uur gekost (normaliter in 10 minuten geflikt) en blijkbaar was ik nog iets vergeten in te vullen;
  • een heeeeel sensitief humeur: voor elk ‘ongeoorloofd’ woord barst ik (thuis of op toilet) in tranen uit of word ik onnodig boos (een hel voor de partner)… Een klein lichtpuntje hier: je voelt ook jouw liefde heel intens.

Beste lezers, bovenstaande symptomen zijn persoonlijk!

Enkel en alleen de huisdokter heeft geneeskunde gestudeerd en kan een diagnose stellen.

Heel vaak hoor ik: ‘Je ziet er toch goed uit!‘. Inderdaad, mijn buitenkant verklapt mijn binnenkant niet.

Als ik effe een persoonlijke metafoor mag gebruiken…

hoogtevrees
Euromast… het lijkt alsof ik het tof vind… NOT!

Tijdens een weekend Rotterdam met heel goeie vrienden had ik weer het schitterend idee om wat avontuur erin te smijten. Laat ons abseilen van de Euromast! Samen met kameraad Luc heb ik ingeschreven (mijn man en vriendin An zagen dit – terecht – niet zitten). Na een veiligheidsinstructie van 1 minuut (!) en het overhandigen van mijn ‘remmen: ‘gewoon knijpen met jouw handschoenen in de kabel’ (mijn paar was wel 4 maten te groot)  besefte ik pas dat het eigenlijk niet verantwoord was (voor mij). ‘Gewoon over de rand stappen!’ oogrolt de instructeur. Ik breng nog piepend uit: ‘Maar ik kan met deze handschoenen niet remmen….’. En weg was ik… en zoefde heeeeel snel op de grond! Het duurde uren voor het trillen van mijn benen stopte. De fotograaf heeft me toch op een moment ‘gekiekt’ dat het lijkt of ik geniet. Sindsdien heb ik hoogtevrees…

En maar proberen!

Natuurlijk blijf ik niet bij de pakken zitten en probeer ik mezelf te ‘genezen’ om mijn energiepeil terug op punt te krijgen.

  • Minder werken: Ik hoort het mezelf nog zeggen… ‘Voortaan werk ik 40 uur per week en niet meer!’ Mijn HR collega openbaart: ‘Dat snijdt dan 2 keer… je forceert jezelf om niet meer uren te werken, maar dat is tegen jouw natuur en dan doet het nog meer pijn.’
  • Terug sporten – dat doet deugd en kan mijn lichaam zeker gebruiken, alleen heb ik nu de neiging om hierin te overdrijven;
  • Andere voedingsgewoonten – ik ontdekte Pascale Naessens en kan me hierin grotendeels vinden.

Alleen hebben deze doekjes tegen het bloeden niet geholpen. Na 10 weken kwam mijn energie nog niet terug. Wat een verraad van mijn lichaam!

Wat kan ik dan écht doen om te genezen?

Heel wat bemoedigende berichten van collega’s, familie en vrienden doen deugd, maar ik kan enkel antwoorden via SMS – telefoneren gaat helemaal niet. Zo blijf ik controle houden wanneer ik kan antwoorden. En ik ontvang heel wat advies (ga wandelen, pottenbakken, tuinieren, leer iets nieuw, slaap veel,…). Eigenlijk kan niemand je hierbij helpen en zoek je best zelf uit wat je kan helpen en waar je een goed gevoel bij kan hebben.

Wat ik nodig heb: licht, lucht, warmte, slapen, lezen, koken, schrijven, wandelen en mijn man.

Ja, ik zit er nog middenin… Alleen weet ik rationeel dat ik zal genezen; emotioneel nog niet. Ik weet ook dat mijn leven nu al veranderd is en dat doet pijn. Mijn gedrevenheid en verantwoordelijkheidszin zijn kwaliteiten, die me nu kopje onder duwen.

Met mijn openheid in deze blog wil ik een aantal zielsgenoten een hart onder de riem steken. Het bedrijfsleven en -leiders wil ik (nog meer) bewustmaken. Het kan henzelf overkomen of hun medewerkers. Deze taboe viert nog hoogtij in onze resultaatsgerichte maatschappij.

Bedankt

Een heel welgemeende dankuwel aan de steun van vrienden, familie, collega’s en mijn fantastische man! Dat doet deugd…alleen antwoord ik er niet altijd gepast op (excuses!).

Ik heb nu al een belangrijke stap gezet. Toegeven dat ik ziek ben…

Hoe ik de laatste weken heb ervaren, lees je binnenkort. Het duurde even voordat ik mezelf toeliet om met mijn man 3 weken naar Spanje te gaan. Op zoek naar lucht, licht en terug ‘eerlijk’ lachen.

Wil je weten hoe je best reageert? Lees dan mijn vervolgblog.

 

 

 

 

 

 

 

 

8 Reacties

  1. hey Hannelore, dankjewel voor jouw reactie… Spijtig dat je hierdoor moest, maar inderdaad… De dieptes bepalen ook weer de hoogtes… Knuffel

  2. Hey Chris,
    Je verhaal raakt me, ik hoop dat je je tijd en ruimte hiervoor kan nemen.
    Ikzelf ben ook erdoor gegaan, mijn passie en gedrevenheid zijn er niet minder op geworden, mijn wijsheid is er absoluut op vooruit gegaan! Wat een geweldige vrouwen zijn wij toch!
    Hannelore

  3. Hey Chris,

    Moedig dat je dit deelt. Zoals vele reacties is de mijne zeker geen uitzondering. ‘Ik had er geen weet van’. Uiteraard in eerste instantie omdat ik je minder zie anderzijds omdat de omgeving je vraagt om ‘op post’ te blijven en mee te blijven draaien.

    Ik wens je alvast nog heel veel positieve reacties toe en dat je op je eigen tijd, ik schreef bijna ‘snel’, weer fysiek en mentaal lucht kan krijgen. Een bezoekje aan de Dutch Design Week geeft mij alleszins energie, lucht en ontspanning (neen, ikzelf heb geen burn out, maar moet ook wel wat bergen beklimmen persoonlijk 🙂 en moed dat er verandering op komst is die het werken op een andere manier zien.

    Tot een volgende ontmoeting en echt waar ‘moedig’!

    Joeri

  4. Dag Monique, dankjewel voor jouw kattebel… ongelooflijk dat er veel prive-berichten komen met herkenbare verhalen. wat een fluisterziekte! x

  5. Hoi dappere dame!
    Doe alleen jouw ding, niet wat iedereen om je heen zegt (dus ook dit mag je voorbij laten gaan :-))

    Liefs
    Monique

  6. Dag levensgenietster,

    Vol aandacht heb ik je gekozen woorden gelezen, voor mij is het meer dan een ohja-erlebnis of een déjà vu.
    Ik wel je vooral zeggen dat er geen etiquette bestaat in gepaste antwoorden naar de buitenwereld. Je trekt in je epische essay zelf de voornaamste conclusie:
    Op dit moment ben jij het die centraal moet staan, en dus ook de manier van antwoorden bepaalt. Maar bovenal er is één weg terug, en ik stel vast na het lezen van je woorden, dat je die (misschien met een hulp van een gps) hebt gevonden je eigen weg !!!

    Knuffel !!!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.