Al meer dan een jaar strijd ik met mijn burn-out. Een gevecht met mezelf, waar anderen ook last van hebben. Aan de buitenkant zie je niks… maar aan de binnenkant… V.E.R.M.O.E.I.E.N.D.!
Ups and downs
De eerste maanden heb ik me totale en broodnodige rust gegund. Nu maak ik mezelf wijs dat ik terug op alle uitnodigingen moet ingaan. Enneuh, ik kan toch niet overal gaan schransen, zonder minstens iedereen terug te vragen… Snap je het plaatje? Jawel, ik begin terug teveel in te plannen…. minder dan vroeger, maar toch nog T.E.V.E.E.L.!
Vermoeiend
Hele goeie vrienden steunen mij door dik en dun. En dan wil je iets terugdoen. Zoals onze jaarlijkse inzet voor de Marathon van Kasterlee. Jammer genoeg moet nét die week mijn man naar het buitenland. De eerste week alleen thuis (SLIK!). Zonder zijn steun (SLIK!). Gelukkig mag ik logeren bij kameraden voor 2 nachtjes. En dan efkes meer dan 1000 spaghettiekes serveren aan de moedige sporters. Met liefde en plezier! Dan probeer ik de sfeer erin te houden, een babbeltje met iedereen… en vrolijk een pintje drinken en nog meer babbelen. Vermoeiend voor mijn omgeving!
De dubbele weerslag!
Mijn conditie krijg ik nog niet op peil. Zelfs 2 of 3 keer per week joggen helpt niet. En als ik me dan toch eens forceer, steekt mijn ontstoken knie de kop op. En dat voel ik op maandag na kilookes pasta scheppen op de marathon van Kasterlee. Ik kan amper de pijn houden als ik naar huis rij. En autorijden geeft me stress bovenop mijn uitputting. Damn! Ik bel de dokter en ik mag dezelfde avond langskomen.
In het donker terugrijden naar Vosselaar in de regen tijdens de spits. Meer dan 10 keer schrikken van schaduwen, regen en opspuitend water. Jawel, mijn stressniveau gaat over de rooie! Eerst effe geld ophalen (hoeveel kost dat weer zo’n cortisonespuit???). Dan parkeer ik de wagen langs de kant en haal ik geld af in de flappentap. Ik loop terug naar de wagen. Ik open het portier, zie de vreselijk gevaarlijke koplampen van een vrachtwagen aan komen daveren… Ik spring naar voren (met de bedoeling in de auto te duiken) en trek het opengaande portier met een knal tegen mijn hoofd. Zoooo onhandig! Ik kan dat. Hellookes barstende hoofdpijn!
’s Avonds verbijt ik de pijn in mijn knie. De weersvoorspelling voor grijs, nat weer én stevige windvlagen dwingen me om onze twee ligstoelen op het terras binnen te halen. Om mijn knie te sparen doe ik een onhandige ‘move’ bij de eerste zetel en schiet er iets in mijn rug. Ik bijt door en zet de stoel binnen. Bij de tweede zetel maak ik dezelfde (écht!) onhandige beweging en jawél… een fellere pijnscheut in mijn onderrug. ‘O.N.G.E.L.O.O.F.L.I.J.K. K.I.E.K.E.!‘ vloek ik naar mijn lijf…
Bij de psycholoog
‘Neen, het gaat niet zo goed met me… ik heb een terugval.’ Na een langzame bestijging (door mijn stoemme knie) van de 4 verdiepingen naar de behandelkamer van de psychologe val ik met de deur in huis. ‘Mijn knie heeft effe een hevige pijnopstoot van de infiltratie, hoofdpijn door een knal van mijn autodeur, rugpijn door domme bewegingen en elke dag buikpijn… Oh ja, en het weer maakt me depressief…’ De psychologe kijkt me meewarig en zoooo f**cking gezond aan:
‘NEE!’ roep ik verschrikt,’ dan ga ik HE-LE-MAAL terug in de tijd…‘Prikkelbaarheid
‘Ja, ik heb angst om terug zo apathisch als een vis te zijn. Maarrrrr, door de halvering van mijn anti-depressiva krijg ik meer gevoelens. Negatieve gevoelens dus! Ik ben zo prikkelbaar als een egel! En mijn man is de pineut! Hij zorgt al zo lang voor me en waakt over me. Dat had ik nodig. Nu kan ik al een paar dingen. Als hij me voor de derde keer wijst op een afspraak in de agenda, schiet ik uit mijn slof. En die prikkelbaarheid zit niet in mijn kern. Ik herken mezelf niet meer.’
Bezorgdheid en controle
‘Ik heb ook angst voor dit proces van genezing. Ik kon verdomme zelfs geen agenda meer beheren! Nu lukt me dat met mondjesmaat. Mijn man wil dat alles piekfijn in orde is, dat alles goed geregeld is, kwaliteitsvol werk, sjieke prestaties, hij legt de lat voor zichzelf en mij hoog. Hij is zo bezorgd dat ik een afspraak mis, dat hij me hierop wijst. En dan ontplof ik, omdat ik die bezorgdheid als controle voel. Beklemmend! En zonder controle voel ik me een schipbreukeling… Volledig stuurloos. Wat wil ik nu eigenlijk?’
Praten met mijn prikkelbaarheid
De therapeute schakelt de ‘voice dialogue‘ methode terug in. Ik verzet moeizaam de andere zetel en zet deze schuin voor me. We starten:
T(herapeute): ‘Hey, klopt het dat jij de prikkelbaarheid in Chrisje bent. Vertel eens, hoe lang ben je in haar leven?’
P(rikkelbaarheid) ‘Euh… nog niet zo lang, een maand of twee denk ik. Sinds we de medicatie halveerden, kwam ik op de proppen. Raar!’
T: ‘Wat beteken je voor Chrisje? Hoe help je haar?’
P: ‘Ik denk dat ik nodig ben om haar grenzen te stellen. Het is niet haar normale manier, maar ik denk dat ik een sneller resultaat boek door een directe manier te gebruiken.
T: ‘Vertel es wat meer? Wat bedoel je juist?’
P ‘Chrisje stelt te weinig grenzen, ze is té empathisch. Als ze dan toch eens haar grenzen wil stellen, doet ze dit met humor. Ze wordt dan niet au serieux genomen. Ik zorg voor resultaat. Niet op een toffe manier, maar wel duidelijk. Zodra ze terug wat adem heeft, verdwijn ik terug. Geen probleem.’
Heling is een proces
“Every season has an end~for a harvest to begin. Embrace the process!”
De therapeute kijkt me vragend aan als ik terug op mijn ‘normale’ stoel zit. ‘Jij verlangt écht terug naar die onafhankelijke, sterke vrouw hee?’ Ik knik stillekes. Ik weet helaas beter. ‘Heb je al taken, die je ondertussen alleen kan?‘ Ik denk effe na: ‘Ja, ik vind het zalig om alleen naar de bibliotheek te gaan. Mijn man heeft er geen hol aan en staat dan maar in mijn nek te zuchten. Dus ik ga al een tijdje alleen en kan zo lang ik wil rondsnuffelen. Oh ja, en pas ben ik samen met mijn man gaan joggen. Geen goed plan! Hij probeert me sneller en langer te laten joggen en dat lukt me niet. Ja, dan word ik gemeen giftig. Dus voortaan: ieder alleen op pad in het Rivierenhof. En misschien kan ik mijn afspraken in de agenda plannen en nakijken, dat weet ik nog niet. ‘
Ik zucht diep: ‘Hoe kunnen we samen dit proces doorlopen zonder elkaar te kwetsen. Ik ben bang. Als hij terug aan het werk gaat, hervalt hij misschien terug in zijn stresspatroon. Als hij niet werkt, voelt hij zich nutteloos. Mijn man is bezorgd dat ik niet herstel (denk ik) en dat ik teveel hooi op mijn vork neem en ook terug herval in mijn oude gewoontes.’
Samen?
‘Zouden jullie het zien zitten om samen te komen? Voel geen druk hee!’ vraagt de psychologe. ‘Goh, Dirk houdt van duidelijke vragen en pasklare oplossingen en die heb ik niet. Ik weet zelfs niet goed wat eigenlijk mijn vraag is. Ik wil het even laten bezinken.’
Krabben
De therapeute kijkt even in haar nota’s: ‘En hoe staat het met jouw dwangmatig krabben?‘ Ik roloog: ‘Nope, niks, nada! Nog geen enkele ‘krabvrije’ dag. De eerste week heb ik netjes kruisjes gezet, maar beloog ik mezelf. Zo van: ‘Die plek telt niet mee… Djiezus! Ik vrees dat ik toch handschoenen moet kopen.’
Dit lijkt me heel lastig en heftig, sterkte!
Dag Danjel, merciekes! Alleen, Blader is ver om te rijden, dat geeft stress ;-). Klassieke muziek ga ik uitproberen in de auto. Groetjes x
Hej Chrisje,
na lang met hetzelfde probleem gezeten te hebben ben ik via via bij AH-SHi terecht gekomen in Bladel- Nederland. Deze meten je energie via je meridianen en zien dan hoe goed of slecht je hormonen en organen werken…. via druppels en tabletten (chinese kruiden) ben ik er stilaan bovenop gekomen. Ik raad iedereen aan om daar eens naartoe te gaan, je kan hun website eens bekijken. De behandeling die ik daar heb noemt Quantum, het is NIET goedkoop, maar ik ben er mee geholpen 🙂 En zo een terugval is helemaal niet leuk, net als je denkt JA het lukt me, doe je teveel en ben je bergaf… Zo ben ik oververmoeid en vol stress teruggekomen van een weekje Valencia, teveel indrukken opgedaan……. Hou vol, je komt er wel. En stress in de auto….. bij mij staat contant een CD met licht klassieke muziek op, werkt echt rustgevend.
Succes en spoedig herstel kan ik niet zeggen, maar wel geef je herstel TIJD en luister naar je lichaam 🙂
Oei! Lijkt mij verschrikkelijk & zo vermoeiden voor jezelf! Sterkte
Dankjewel
Je gesprek met je prikkelbaarheid doet bij mij een lichtje opgaan, dank je wel voor je blogpost. Heel veel sterkte, en ook heel veel genieten van wat je wel al terug kan !
Dankjewel en veel steun aan jouw mama!
Mijn mama worstelt momenteel ook met een burn out en het is inderdaad een hele strijd. Ik heb uw blog dan ook meteen doorgestuurd naar haar. Veel sterkte in je genezing ???