Na de kennismaking en het ‘aftastend‘ gesprek, heb ik netjes mijn energiedagboek bijgehouden en stap ik de 4 trappen omhoog naar het zolderkamertje voor de volgende sessie met mijn psychologe.
Hoe zit je hier nu? Met welke gevoelens?
Ja, hoe zit ik hier? Effe in mezelf scrollen… Eigenlijk zonder gevoelens: ik heb geen zin om te komen, maar ik zit hier ook niet met tegenzin. Mijn apathie viert nog altijd hoogtij helaas. Neutraal dus. Flatliner. Ik weet dat de sessies me zullen helpen, daarom zit ik hier.
Energiepeil: wat geeft energie?
Het schrijven voor mijn (of liever jullie) blog geeft me wat energie. Alleen… ik kan me heel moeilijk (eigenlijk niet dus) langer dan 1 uur concentreren. Om een stuk te schrijven heb ik toch een 2-tal uur nodig. Dus momenteel blokkeert mijn geest en lichaam, omdat ik geen blog ‘afkrijg’. Dus schrijf ik al een tijdje niet… en dat knaagt…
De psychologe vraagt toestemming om een suggestie te geven (haha, dat ken ik!). Zou je het zien zitten om bijvoorbeeld 3 x een half uur per week te schrijven? Goeie tip! Proberen waard…
Ik kook graag… en ik ben bezorgd om onze gezondheid na 2 jaar veel restaurantbezoek, laat thuis, dus snelle hap, ongeveer 30 dagen per jaar vertoeven in de wagen, dus ook vaak eten in de auto. En mijn lijf voelt nogal ‘romig’… Nu ik thuis ben, zorg ik elke dag voor gezonde voeding en probeer ik elke dag een ander recept uit. Ik hou ook nauwlettend de calorieën en voedingsstoffen bij.
Perfectionisme
Kan het zijn dat je jouw perfectionisme nu overdraagt van het werk naar het koken? Zie je het zitten om bijvoorbeeld 3 x per week jouw man te laten koken? NO WAY! Ik wil me ook nuttig voelen… Wél wil ik proberen om af en toe es geen nieuw recept op tafel te toveren.
Na 2 jaar zonder lichaamsbeweging heb ik eindelijk terug tijd om te sporten. Het 3 x per week joggen met mijn man voelt goed, vooral omdat we buiten bewegen. Tussendoor ga ik nog 2 dagen naar de fitness.
Vind je dit zelf niet wat veel? Huh?! Ik moet mezelf tegenhouden om nog een extra keer te gaan…
Mijn man heeft zijn projecten stopgezet (overgedragen) en blijft thuis bij mij. Hijzelf is nog meer resultaatgedreven dan ik. Ik ben blij dat hij zelf zijn gezondheid nu niet meer in gevaar brengt door het maniakaal veel werken; nu zie ik hem ook in een totaal andere en nieuwe rol. Hij ‘zorgt’ voor me. Ik voel me zowat zijn ‘velcro’… afhankelijk voor alle afspraken, administratie, steun en toeverlaat. Raar!
We bespreken mijn thuissituatie en de psychologe maakt me duidelijk dat het proces dat we als koppel nu doorlopen buitengewoon is en erg knap. Het zorgt inderdaad voor een nieuwe dimensie in onze relatie…
Mijn vroegere ‘ik’
kan ik best omschrijven als sociaal en een “party animal”. Nu zou ik het liefst elk feestje aan me voorbij laten gaan. Als ik dan toch ergens ben, zou ik willen verdwijnen in de achtergrond. Of een putje graven en stilletjes me erin laten zakken. Ik krijg de opdracht om op de volgende verjaardagsfuif vooraf een frietje te eten (zonder schuldgevoel) en proberen van de avond te genieten.
Uiteindelijk beschrijft de psychologe wat zij ervaart. Ik zie voor je een perfectioniste zitten en daarvoor nog een sterke criticus. Klopt dat? Yep! Wat vind je ervan als anderen een hele dag es niks doen? Geen probleem natuurlijk. En als je zelf es niks doet? Euh, dan voel ik me nutteloos en lui. Point taken!
Waaraan wil je zelf het liefst werken de volgende keer? Hier hoef ik niet over na te denken. Ik zou graag mijn zelfkritiek willen temperen… en liefst nu meteen! 🙂
Heb het weer graag gelezen. Met af en toe een glimlach ?. Knap hoe je burn out met humor mengt. Creëert begrip bij de outsiders. En herkenbaarheid bij de insiders. Waarde(n)vol. Merci!