Kortverhaal lezen? De verdwijning

kortverhhaal de verdwijning

Af en toe waag ik me met plezier aan een schrijfwedstrijd en ik ben lang niet de enige ;-). Helaas val ik nog niet in de prijzen, maar ik hou er telkens bakken energie aan over. Lees gerust mijn kortverhaal: De verdwijning.

Hoe gaat het in zijn werk?

Voor deze schrijfwedstrijd krijg je de eerste alinea voorgeschoteld. Hiermee ga je aan de slag om precies 2000 woorden én een verhaal te pennen. Heerlijk!

De verdwijning

Er ging een golf van opwinding door Daphne heen toen ze de donkerblauwe Volvo herkende die de parkeerplaats van het hotel op draaide. Eindelijk! Nerveus kwam ze overeind en liep naar de receptie. Chris, haar jeugdliefde, haar minnaar. Getrouwd maar bijna gescheiden en hier in Frankrijk om met haar gelukkig te worden. Het afgelopen jaar hadden ze elkaar op zijn zakenreizen als projectontwikkelaar een paar keer heimelijk ontmoet, steeds in een ander hotelletje, maar nu zou het definitief zijn. Ze stond stil omdat ze de stem van een man hoorde. ‘Muller,’ zei hij tegen de receptionist, ‘Chris Muller uit Den Haag. Ik heb eergisteren een kamer gereserveerd en betaald.’ ‘Ah, bien sür. Bienvenue, monsieur Muller. Chambre douze.’ Ze wilde nog een stapje naar voren doen maar haar benen weigerden. Ze staarde verbijsterd naar de man die met zijn koffer achter de receptionist de trap op liep. Wie hij ook was, dit was niet Chris.

Met rubberen knieën en een waas voor haar ogen draaide ze zich tergend traag rond en wankelde naar één van de bruine Chesterfields in de lobby. Ze zeeg verbouwereerd neer. ‘Wat is dat?’ murmelde ze stilletjes voor zich uit. Een ober kwam met stijve glimlach naar haar toe. ‘Madame, vous buvez un café?’ Daphne kon amper haar hoofd omhoog heffen. ‘Non… euh… oui, un coca…’ De ober knikte zuur, beende weg en kwam vijf minuten later terug. Daphne zat nog precies in dezelfde houding met omlaag gezakte schouders. ‘Madame, votre coca et aussi un message pour vous.’ De ogen van Daphne vergrootten terwijl ze afwezig en met bevende vingers de cola en het kattenbelletje van het dienblad nam. ‘Binnen 5 minuten in kamer 12.’ Daphne fronste haar wenkbrauwen. ‘Geen naam, geen alstublieft… hoe onbeschoft!’ dacht ze kwaad. Ze dronk haar cola leeg en zette het glas met een klap op de glazen tafel met vergulde randen. Met elke trede op de trap voelde ze haar woede toenemen. ‘Als dit een flauwe grap van Chris is, kan hij bij zijn feeks blijven!’ Nijdig klopte ze op de deur van kamer 12. ‘Binnen!’

In de kamer keek Daphne meteen naar de norse man achter het bureau. ‘Doe de deur dicht en kom hier zitten,’ blafte de veertiger in maatpak. Daphne schrok en deed wat hij beval. ‘Ik ga het kort houden juffrouw Janssen. Mevrouw Champagne – u wel gekend als de echtgenote van Chris Muller – heeft een voorstel voor u. Ik mag u deze omslag overhandigen, waarin een bedrag staat genoteerd. Dat zal Mevrouw Champagne vanavond nog op uw rekening overschrijven als u de affaire met Meneer Muller nu stopt. U hebt tijd tot 20:00 uur. Ik zal in de lobby 10 minuten op u wachten. Daarna vervalt het aanbod. Tot ziens.’ De ijzige ‘zakenman’ stond plots recht en ging statig met zijn diplomatenkoffertje naar de deur. ‘À propos,’ hij draaide zich om bij de open deur, ‘deze kamer mag u vannacht gebruiken. Acht uur juffrouw Janssen.’

Bleek en bibberend opende Daphne de omslag. Duidelijk eentje van een duur merk. Haar mond viel meteen wagenwijd open. ‘Wat! Dat is toch niet te geloven.. Denkt dat kreng nu écht dat ik te koop ben?’ Ze scheurde het papier in 100 stukjes en begon in haar handtas te rommelen. ‘Waar is mijn telefoon? Aha, natuurlijk, in het zijvakje.’ Meteen duwde ze de sneltoets in en hield haar GSM met een diepe zucht aan haar oor. ‘Het nummer, dat u tracht te bellen, …’ ‘FUCK!’ Radeloos liep ze naar de badkamer en draaide de kraan open en goot bijna heel het flesje badschuim in het prachtige, losstaande bad.

Bedolven onder een Himalaya schuim dacht Daphne even wat ze allemaal zou doen met het forse bedrag. Ze sloot even haar ogen en dacht: ‘Hoe dom kan ik toch zijn? Dacht ik echt dat het nooit zou uitkomen en dan net nu… Nu Chris eindelijk zou scheiden. Dat had hij toch beloofd. Waarschijnlijk dat die trut me daarom probeert af te schudden. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om dat smerige geld aan te nemen. Nooit!’ Ze schrok even van haar wekker. ‘Verdorie, het is kwart voor acht… Actie Daphne!’

Snel sprong ze in dezelfde kleren. Haar weekendtas stond nog in de bagageruimte van de receptie. Haastig griste ze de sleutelkaart van het bureautje en snelde naar beneden. In de lobby keek ze turend rond tot ze het koffertje naast een paar benen zag staan. De onvriendelijke boodschapper zat verborgen achter een opengevouwen ‘Financial Times’. Strijdlustig ging Daphne voor de voorpagina staan en schraapte luidruchtig haar keel. De krant zakte: ‘Bon, u bent dan toch verstandig juffrouw Janssen.’ ‘U mag tegen Madam Bubbels vertellen dat ik NIET te koop ben. Ze mag haar rotgeld houden!’ Daphne had iets luider dan bedoeld geroepen en de receptionist keek fronsend naar haar. De stijve hark vouwde de krant dicht, legde die op het tafeltje met groene Tiffany leeslamp en nam zijn koffertje vast. ‘Bon.’ Hij vertrok.

Daphne stapte wat aarzelend naar de receptie: ‘Excusez-moi pour la bruit. Je peux avoir mon sac?’ Hij grommelde wat en haalde haar grote tas uit een deur rechts.

OK Janssen,’ vroeg ze zichzelf luidop af in kamer 12, ‘wat ga je nu doen? Chris kan ik niet bereiken en natuurlijk weet niemand in mijn vriendenkring van hem af. Eerst een salade bestellen en dan wat proberen te slapen… Waarschijnlijk niet… Verdomme toch!

De volgende dag reed Daphne in de late namiddag haar eigen straat in. Ze had heel de nacht liggen woelen en om 5 uur opgestaan om te vertrekken. Tijdens de lange rit had ze minstens dertig keer op het schermpje van haar GSM gekeken. Niks! Helemaal geradbraakt opende ze de voordeur van haar gelijkvloerse appartementje. Met een luide klap zwierde ze haar tas tegen de muur in de gang. Meteen liep ze door naar haar open keukentje en keek in de koelkast. ‘Wat een merde! Alleen wat melk en eieren… Een omelet dus. En natuurlijk, melk voor onze ‘Toeter’. Trouwens, waar is mijn rosse kater? Toeter! TOE-TER! Aha, zaterdag. Die zal wel op de versiertoer zijn,’ grinnikte ze hardop. Ze zette de eieren naast haar elektrisch fornuis, doolde dan wat doelloos rond en zakte in elkaar op haar zetel. Daar begon ze hartverscheurend te huilen.

Zondagochtend bakte Daphne eindelijk een omelet. Ze had helemaal geen honger, maar haar maag knorde luid. Zonder smaak at ze haar eitjes op. Tijdens haar heilige tas Nespresso keek ze naar het bakje naast het kattenluikje. ‘Godverdomme, dat beest is nog niet terug!’ Ze trok wild haar voordeur open, keek naar links en rechts in de straat en wilde de straat inlopen op haar blote voeten. ‘Au! Djiezus!’ Ze hinkelde wat op haar linkerbeen en zag dan pas dat ze op het halsbandje met belletje van Toeter stond. ‘Wat? Hoe… kan… dat… verdorie… Toeter…’ stamelde ze tegen zichzelf en ging beteuterd terug binnen.

Na een lusteloze zondag, waarbij Daphne wel 100 keer naar haar GSM had gestaard en toch vergeefs 10 keer het nummer van Chris gebeld, stond ze maandag vroeg op. Weemoedig keek ze naar het kattenluik en snufte even. ‘Verdorie, vandaag moet ik Chris zien!’ Tijdens haar slapeloze nacht had ze een plan bedacht. Tijdens haar lunchpauze zou ze naar het kantoor van Chris rijden. Dan kon ze hem aan de tand voelen. Hij moest deze week beslissen om ofwel bij zijn vrouw te blijven ofwel een nieuw leven met haar te starten. Voor het eerst glimlachte ze. De lieverd. Ze kon niet geloven dat zo’n zachtaardige, slimme man met zo’n serpent kon trouwen. Chris had thuis niks in de pap te brokken. Maar dat ging veranderen!

Met opgeheven hoofd stapte ze in haar vierdehandse en knalrode Citroën C4. Met een boog gooide ze haar laptoptas op de achterbank en haar versleten handtas naast haar op de passagiersstoel. Ze draaide de sleutel om en de motor sputterde even. Daphne probeerde nog een keertje, maar nu kreeg ze helemaal niks meer. Met twee vuisten sloeg ze op het stuur en begon luid te snikken. Na een paar minuten stapte ze uit met haar handtas en laptop en ging zuchtend terug naar binnen. ‘Ja Johan, sorry maar ik krijg hem niet aan de praat… Nee… niks… ja, ik bel dadelijk de garage… Kan ik vandaag thuiswerken?… Ja, ik zal dat klantenbestand helemaal doorspitten… Heel erg bedankt en hopelijk tot morgen… als die niet klaar is, komt ik wel met de bus… Ciao.’

Meteen belde ze het kantoor van Chris om te horen dat hij onverwacht een week vakantie had genomen. Shit! Om 11 uur besefte Daphne dat ze niks eetbaars meer in huis had. ‘Even mijn benen strekken en wat boodschappen halen.’ Ze ging naar de kleine supermarkt op de hoek wat brood, beleg, fruit en wat groenten voor een pasta halen. Met een volgeladen tas kwam ze bij haar voordeur aan, waar de postbode nét de brieven voor haar bovenburen postte en haar lachend aankeek: ‘Juffrouw Jansen? Ik heb een aangetekende brief voor u.’ De wenkbrauwen van Daphne gaan de hoogte in: ‘U hebt geluk dat ik vandaag thuiswerk. Kom, ik zal alvast tekenen. Bedankt postbode.’

Terwijl ze binnenging monsterde Daphne de omslag langs alle kanten. ‘Heel officieel… hoe raar!’ dacht ze bij zichzelf. Ze gooide de brief even op het aanrecht en laadde haar boodschappen in de koelkast. Het wapenschild van Den Haag viel haar meteen op als ze de enveloppe openscheurde aan de keukentafel. En dan draaide haar maag om en moest ze hollen om tijdig bij het toilet te geraken. Ze braakte haar karige ontbijt in de lichtgroene WC-pot.

Ja, mams…’ fluisterde ze bijna in haar GSM ‘geen idee… vandaag heb ik zo’n brief ontvangen van het stadsbestuur… ik krijg 4 weken de tijd om te verhuizen… zo’n kloteproject van kansarmen.. sorry… bedankt en groetjes aan paps… ik bel morgen weer…

Daphne strompelde misselijk naar haar sofa en ging jammerend liggen. De gedachten tolden door haar hoofd. ‘Hoe kan dat in godsnaam? Zou… of zou ik dan toch dat geld aannemen en een appartementje… en toch Chris blijven zien… neen…’ Plots veerde ze recht, stapte wijdbeens naar haar laptop, ging driftig zitten en begon ze als een bezetene te tikken.

‘Mr. Google kan me misschien helpen,’ sneerde ze luidop tegen niemand. Na 10 minuten vloekte ze met haar armen in de lucht: ‘Dit kan godverdomme niet waar zijn… Mevrouw Champagne zit verdorie in de adviesraad om de burgemeester bij te staan in zijn beslissingen … blabla … Mevrouw Champagne zetelt in het overkoepelend orgaan om armoede te bestrijden… Zou die teef dit echt durven?’

Haar telefoon rinkelde met een vrolijk deuntje en Daphne liet bijna haar toestel vallen in de haast om op te nemen. ‘Ja! … oh… mijn auto is morgen klaar? … hoe zegt u?… kabels doorgesneden… FUCK!… sorry… ja, ik kom morgenochtend… dankjewel.’

Woedend gooide ze haar telefoon door de keuken naar de kleine leefruimte, waarbij het toestel gelukkig zachtjes in de kussens van de sofa landde. Meteen hoorde ze een kwakend geluid. ‘Ja, laat nog maar meer ellende over me heen … wacht… een snapchat… Chris!’ Ze rende naar de zetel, opende haar berichtje… van een onbekende… en ziet haar Toeter met opengereten keel levenloos op een grasveld liggen en de foto is weer weg. Daphne viel flauw in haar zetel en liet haar GSM naast haar op de grond vallen…

Toen ze terug bijkwam schemerde het buiten al. Met een barstende hoofdpijn stond ze knipperend met haar ogen op en strompelde naar de koelkast voor een fris glas water. ‘Ik moet de politie bellen… Ik heb te maken met omkoperij en pesterij… Maar wat kan ik bewijzen? Niemand weet van mijn relatie met Chris… Die kamer zal wel cash betaald zijn… Godver… waarom heb ik geen foto genomen van die Snapchat!… en wat kan ik beginnen tegen het Stadsbestuur… Godverdomme!!!’

Jezusmina, hoe zie jij eruit? Daphne, ben je ziek? Of heb je een zware nacht of weekend gehad? Heb je überhaupt wel geslapen?’ ‘Johan, ik voel me niet goed. En ja, het lukt wel. Gewoon wat weinig slaap, OK?’ Ze snauwde wat feller dan bedoeld, maar ze wilde persé de volgende ochtend naar haar kantoor om haar gedachten te verzetten en hopelijk een nieuw plan te bedenken om Chris te bereiken.

Wil je een broodje, Daphne?’ Haar maag protesteerde maar toch moest ze iets eten. ‘Ja, doe maar kaas.’ Lusteloos ging ze met Johan naar de kleine kantine een verdieping hoger. Met lange tanden kauwde ze op haar krokante broodje, terwijl Johan de krant las. ‘Het is me wat… die eierencrisis! En iedereen blijft mayo binnenspelen, haha! Oei, wat een drama… Man met auto in kanaal gereden… pillen… zelfmoordpoging… Mevrouw Champagne…’ Daphne verslikte zich: ‘Wat! Laat me lezen…’ en ze rukte de krant uit zijn handen. ‘Mevrouw Champagne reageert volledig in shock ‘Ja, ik moet eerlijk toegeven, dat mijn man Chris de laatste maanden erg labiel…’ Daphne viel met haar stoel achterover op de harde, zwarte kantinevloer.

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.