Mijn ziekenhuisperikelen: hemels verhaal met een topdokter!

ziekenhuisperikelen

In mijn vorige blog haal ik uit naar artsen, die onvoldoende informatie geven en naar de processen in het ziekenhuis om in te schrijven, die véééél efficiënter kunnen. Nu wil ik het licht laten schijnen op een fantastische chirurg: topdokter mét empathie en topteam. OEF! 

Het beginverhaal gemist? Klik hier!

De 7de hemel… euh… verdieping

Na heel wat omzwervingen door het Middelheim ziekenhuis verwelkomt een verpleger me op de afdeling oogheelkunde en begeleidt me naar mijn kamer. Huh? ‘Maak het u gemakkelijk. Weet u al hoe laat uw operatie gepland staat? Neen? Ik dacht redelijk laat, maar ik zoek het voor u uit.‘  Meteen voel ik mijn stress zakken.

ziekenhuisperikelen
Grellig! Dracula is my middle name…

Kapitein éénoog

Ja, ik sta als laatste ingepland. Ofcourse! Ik gebied Dirk om broodjes en water te halen en zelf wat te eten. Regelmatig springt de lieve verpleging binnen om mij te informeren. Een giechelende, donkerharige jongedame lag bijna in een deuk toen ze mij in bed zag liggen met mijn ‘zeerovers ooglapje’.

Aandacht aub!

En op de afgesproken tijd (ik hou van dokters met een strakke planning) rijdt men mij naar het operatiekwartier. Mijn rechteroog ziet ook wazig zonder contactlens. Dr. Paiu komt met haar assistente me even geruststellen, nog eens overlopen wat ze gaat doen en ze vertrekt met een fijne glimlach.

Een ‘Marc Sloane uit Grey’s Anatomy‘ (denk ik, hoop ik, een brede, groene wazige vlek met een schoon donkere stem) klopt even gemoedelijk op mijn arm. ‘We staan wat achter op de planning, maar je bent meteen aan de beurt. Trouwens, als je dadelijk wakker wordt, moet je niet schrikken. Aangezien je de laatste bent vandaag, zal je niet op de ‘recovery’ staan, maar in een andere zaal.’ Ik grinnik: ‘Je kan me leggen waar je wilt, ik zie toch geen hol.’

Plots beginnen al mijn alarmbellen te rinkelen. …. de laatste vandaag … chirurgen kloppen lange dagen… die zijn hondsmoei… die willen naar huis…. hun focus is weg… ik moet hun aandacht trekken… amai, ik begin hier grellig te chambreren…

Stap maar uit jouw bed en ga maar op de operatietafel liggen.’ zegt een vriendelijke wazige vlek. ‘AMAI!‘ roep ik wat luider dan bedoeld ‘allemaal in ’t groen. Ség, Saint Patricks’ day is pas morgen hee mannen!‘ Gelach alom. ‘Oef,’ denk ik ‘het team is wakker, ik kan pitten.’

ziekenhuisperikelen
mijn verblijf

Kip aan’t spit

Rond 22 uur bol ik terug de kamer binnen, waar manlief me trouw zit op te wachten. Ik kraam wat onzin uit, totdat de verpleegster mijn slaapschema uitlegt: 2 uur op de linkerzijde, 2 uur op de rechter en 1 uur op mijn buik. Repeat. Wotdefuk? Ik voel me kip aan ’t spit, maar ik doe alles voor mijn oog! Gelukkig verzacht de lieve verpleging mijn leed. ‘Of ik een boterhammetje wil eten om middernacht?‘ Hell yeah! Na 24 uur vasten mag dat.

Topdokter

De volgende ochtend zit ik met een aantal zielsverwanten te wachten op de controle. Dr. Paiu legt me uiterst vriendelijk en geduldig uit dat het een moeilijke operatie bleek en langer heeft geduurd dan verwacht. Mijn maag trekt wat samen. ‘Maar, de operatie is geslaagd. Het was een heel grote netvliesloslating. Nu dient u te rusten en het druppel- en slaapschema strikt te volgen. U zal vervormingen blijven zien, hopelijk verminderen die binnen enkele maanden of jaren Meer kan ik u niet beloven. Normaliter moet je bij een wolkje meteen binnen komen. Zeker als je bijziend bent. Dan had ik het oog preventief kunnen laseren. Nu heb ik mijn uiterste best gedaan.  Ik zie u binnen 10 dagen terug. En rusten hee!

Verhuis

2 dagen na mijn operatie verhuizen we. Bad timing! Ik voel me nutteloos én vervelend, aangezien ik niks mag opheffen. Gelukkig omringde ik me met helpende handen.

Controle

De week no onze ‘move’  vliegt manlief naar Istanbul voor een week. Bad timing! Maandag vertrek ik opgewekt met tram 7 naar mijn afspraak met Dr. Paiu. De ingepoten luchtbel is nog maar een lilliputter en ik zie terug wazig (zoals daarvoor dus) met vervormingen zoals verwacht.

Het oogapparaat kan nu mijn oog wél meten. JEUJ! De assistente lacht me vriendelijk toe en bestudeert mijn oog. ‘Oei, ik zie nu een scheur onderaan. U mag meteen naar Dr. Paiu.’ ‘NOT GOOD STULTIENS!’ schreeuwt mijn innerlijke criticus.

Centuurke

Ik neem met bibberende knietjes plaats achter het apparaat bij Dr. Paiu. De assistente blijft erbij. Zut! ‘Ja, nu scheurt uw netvlies onderaan. Dat is niet zo gevaarlijk, maar ik kan maar één keer laseren. Nu dien ik een kunststof bandje rond uw oog te leggen. Zo kan het niet meer scheuren. Dat betekent wel dat uw dioptrie nog zal verslechteren van -7,5 naar -9,5 ongeveer. U dient nu wel constant uw hoofd recht te houden – ook ’s nachts, dus best rechtop zitten in uw bed om te slapen. Kan u donderdag binnenkomen voor de operatie?’ Natuurlijk.

Ja, mijn ziekenhuisperikelen blijven nog even duren. Binnenkort lees je het vervolg van mijn relaas in het keigoei Middelheim met topdokters.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 Reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.