Waar sta ik nu?
‘Tsja,‘ antwoord ik de psychologe, ‘mijn geheugen werkt terug op halve kracht (JEUJ!). Afspraken kan ik (nog) niet onthouden, maar ik kan al terug uit mijn beperkt interne geheugen putten. Wat me verdorie stoort, blijven mijn akelige nachtmerries en het constant schrikken van alles en nog wat… Pffft! Het ergste blijft het niet ervaren van emoties. Niks, noppes, nada!’
Wanneer had ik in mijn leven wél emoties?
‘De felste gevoelens heb ik bij het overlijden van mijn moeder en vader ervaren. Twee totaal verschillende soorten verdriet! Bij mijn mama kwam het overlijden 20 jaar geleden heel onverwacht en heb ik meer dan een jaar geweend. Bij mijn papa – 4 jaar geleden – hebben mijn man, goeie vrienden en ikzelf hem elke dag bijgestaan in zijn verloren strijd tegen die f*ucking kanker! Tijdens deze 10 slopende weken heb ik langzaam afscheid kunnen nemen.’
Sterk zijn!
‘Thuis hebben mijn ouders me steeds aangemoedigd om altijd sterk in het leven te staan. Emoties horen bij een mooie film, maar als je pijn hebt, dan verbijt je die. Ik herinner me dat ik met erge koorts toch naar school ging, want dan kreeg ik een zeepje als beloning. Of toen ik dringend het ziekenhuis binnenging voor een punctie in mijn borst. Als 12-jarige zette ik grote ogen op toen de chirurg de dikke naald (zonder verdoving) inprikte. Mijn vader keek me indringend aan. Dat betekende ‘niet huilen!’
De sleutel
De psychologe tikt even met haar balpen op haar notitieblok. ‘Zou het kunnen dat het verdringen van jouw emoties die nachtmerries en angst creëert? Telkens als je het woord ‘gevoelens’ uitspreekt, crispeert jouw lichaam en jouw voeten gaan ‘meteen met de hakken in het zand‘. Met verbaasde blik kijk ik haar aan: ‘Dat zou wel eens kunnen. Momenteel reageer ik uiterlijk normaal, maar binnenin voel ik niks. .’
Voice Dialogue: werken met ‘blokkades’
Mijn psychologe vraagt me toestemming om met het stuk dat in mezelf mijn emoties blokkeert, te werken. Ja, graag! Ik ga in de andere zetel zitten, die ik pal voor mijn ‘normale’ stoel zet en zucht diep. De psychologe gaat meteen van start. ‘Hey, jij bent het deel van Chrisje, dat haar gevoelens tegenhoudt. Klopt dat?‘ Ik glimlach: ‘Ja, dat is zo. Ik probeer haar te beschermen en verhoed dat ze terug de dieperik induikt.’
Controle, controle!
De psychologe vraagt verder: ‘Hoe komt het dat je die gevoelens niet toelaat?‘ Ik leun effe achterover: ‘We weten niet wat dat gaat geven hee… Misschien komt een storm van emoties boven en dan heeft ze zichzelf niet meer onder controle. En dan spreken we nog niet eens over de impact op haar man. Die heeft al zoveel voor haar gedaan. ‘ De psychologe glimlacht: ‘Jij beschermt haar, dat is een mooie intentie. Zou jij het zien zitten om mee te helpen aan het toelaten van gevoelens. Beetje bij beetje. Jij houdt de controle en jij mag bepalen wanneer het genoeg is. Jij krijgt een STOP-bord.’ Euh… dat zie ik wel zitten… Misschien…
Aan de slag!
‘We hebben nog 10 minuten. Kunnen we al een begin maken en met jouw gevoelens aan de slag? Niet schrikken, ik ga je zeker niet overstelpen en de dieperik in duwen. Mag ik het tafeltje naast jou als symbool gebruiken voor jouw emoties?‘ Pfjieuw! Na een felle hoestbui (die verwenste bronchitis!) zet ik mijn glas fris water voorzichtigjes op het witte tafeltje. ‘Kan je ernaar kijken?’ vraagt mijn therapeute. ‘Neen, ik vind het écht vreselijk dat het tafeltje naast me staat.’ ‘OK‘, stelt ze me gerust. ‘Ik ga het verplaatsen. Wil je het buiten deze kamer?‘ Ik zucht hoorbaar: ‘Neen, liefst in de hoek en uit mijn gezichtsveld.‘
Lichaamstaal
‘En hoe is het nu voor je? Het tafeltje staat in de hoek en je kan het zelfs niet zien.’ Ik rol met mijn ogen: ‘Je gaat het niet geloven, maar mijn linkerkant (tafeltjeskant) tintelt helemaal en mijn linkerhand begint fel te beven… ‘ Ze vangt mijn blik: ‘Ja, jouw lijf vertelt heel wat. We gaan het hierbij laten en volgende keer proberen we jouw gevoelens stapje-voor-stapje wat dichter bij jouw ratio te brengen. ‘ Stilte voor de storm, denk ik.
Thuis
Zeker een uur heb ik nodig om te bekomen. Daarna vertel ik mijn lieve man hoe de sessie verliep. ‘Wil jij me helpen?’ vraag ik hem voorzichtig. ‘Djiezus, natuurlijk sta je niet alleen. Echt, ik heb veel liever dat je emoties hoogtij vieren. Eerlijk? Ik had je liever depressief, dan zo ‘apathisch’…’ En zelfs hierbij knik ik gewoontjes en voel ik helemaal niks.
Dankjewel Ann. Hoe fijn om dit te lezen. Dit is een kerstkadootje. Chrisje
Chrisje ik kom regelmatig hier langs Ik wil je een Zalig en Gelukkig
Nieuwjaar wensen en vooral een goede gezondheid
vanwege ANN
chrisje ik heb gelukkig geen Burn out
ik en mijn lieve man volgen vergaderingen op
met gezondheid , maar Burn out zal ooit wel het onderwerp worden
denk ik , mijn man gaat naar het parlement in verband
met ziekte en zorg om dit samen aan te kaarten
nog dank met u vorig antwoord
Dag Ann, de sterkste en meest gedreven zijn meestal de ultieme slachtoffers. Iemand zei ooit: om in burn-out te zitten, moet je eerst fel gebrand hebben!
het is niet gemakkelijk pijn te verwerken,maar als mensen je pijn doen,die U niet kennen? Ik uit mezelf sterk,en dan krijg je antwoorden jij bent een sterk mens, o nee mensen sluit dit niet uit
dat iedere mens is geschapen van vlees en bloed,oordeel niet over een ander wees lief voor de mens
op een blog zit Vera Smets te kletsen dat ze mij in de hoogste boom moeten hangen,dat staat er nog op pps magda, en nu O wat is een
Burn out oei oei zielig zo’n mensen zo nu ziet u wat voor mensen
er bestaan
Dankjewel Joeri!
Hey Chris,
Goed van je en inderdaad mooi geschreven. Beetje bij beetje opengaan. Iedereen kan dat gebruiken. Nog veel moed…tot een volgende.
Joeri
Dag Vera, dankjewel voor jouw fijne reactie… Het schrijven maakt ook deel uit van mijn (hopelijk) genezingsproces… x
Allerbeste Chris,
Heel toevallig val ik weer op een stukje van jou. Wat schrijf jij toch goed! De laatste jaren kijk ik met steeds grotere ogen naar burn out. Vind het een zorgwekkende evolutie om zoveel mensen te zien vallen als vliegen. Jouw frisse stukjes maken het voor mij veel duidelijker. ThanX!