Angst en hoop voor mijn positieve emoties in mijn burn-out!

Hoopvol

Weer wat nerveus (djiezus!) en ook naïef hoopvol zit ik in de wit leren fauteuil tegenover mijn bezorgde therapeute. Broeierig heet op de zolderkamer met een warm briesje van de ventilator. Meteen vertel ik over mijn beklemmende angst…

Angst voor manisch-depressiviteit

“Liever heb ik helemaal geen emoties, dan ontdekken dat ik manisch-depressief ben. ‘Normaal’ ben ik super enthousiast, té positief, een kruidvat vol waanzinnig creatieve ideeën en alles – écht alles – kan… Nu heb ik ook mijn depressieve kant leren kennen. 1 + 1 = 2 ! Right?”

De psychologe legt geduldig uit dat een manisch-depressie stoornis niet om dagen van pieken en dalen gaat, maar maanden aan één stuk. Iedereen heeft wel dipjes en pieken. De patiënten hebben weinig of geen empathie. Zelf lijd ik aan ‘empathische overbelasting‘… ahum!

Ze probeert me te overtuigen dat ik niet in deze categorie thuishoor… Nog beter uitgelegd door een goeie vriend:

Voice Dialogue met “mijn angst”

Niet alleen heb ik schrik voor manisch-depressiviteit, maar ook voor mijn ‘oude enthousiasme’… mijn oude ik. De therapeute stelt voor om met het deel van mezelf dat deze angst heeft, te praten. Dat gaat zo…

Therapeute: “Hey, jij bent het deel van Chrisje, dat haar volle enthousiasme en gevoelens tegenhoudt. Klopt dat? Wat maakt dat jij haar behoedt voor haar gevoelens?’

Mijn angst: “Wel, ik probeer haar te behoeden voor haar overweldigend enthousiasme. Als ze zich weer hierin stort, zal ze zichzelf uitputten en terug de dieperik ingaan. Dan zie ik haar terug depressief en dat wil ik niet.”

Therapeute: “Fijn dat je haar zo beschermt. Wat zouden signalen kunnen zijn voor haar mogelijke depressiviteit?”

Mijn angst: “Negatief praten en denken over zichzelf en anderen, constant angstig zijn, slecht slapen, zich down voelen, geen zin om iets te doen…”

Therapeute: “Dankjewel hiervoor. Zou jij het zien zitten om haar positieve emoties wat toe te laten. Een beetje maar, jij blijft over haar schouders meekijken.”

Mijn angst: “Misschien“.

Voice Dialogue met mijn positieve emoties

Heel graag wil ik aan de slag met mijn verdomd goeie gevoelens. De psychologe vraagt wanneer ik de laatste keer wat heb gewaar geworden. Ik denk effe straf na… “Tja, in Gran Canaria…” en ik grijns breed… “Vooral het altijd buiten leven, het licht, de zon, de warmte, het traag leven, de fijne omgeving, de toffe Spanjaarden, die heel ‘lijfelijk’ laten merken dat ze je graag hebben, het samen exploreren en ervaren met mijn man...”

Ze onderbreekt me even. “Ik zie dat jouw lichaam ontspant, naar achter leunt, je lacht… Dat is duidelijk.” “Oh ja,” ga ik ongeduldig verder “vorige zaterdag heb ik samen met mijn man wat eigen kunst samen geknutseld. (dat kan je hier lezen). Zaaaaalig!”  ‘Welke impulsen geeft jouw lichaam dan?”  Met mijn handen maak ik een beweging: “Dan stroomt het door mijn lichaam… heel vloeiend. Daarnet met mijn “angst” toen verkrampte mijn maag. Dat deed pijn.”

Afspraak

Therapeute: “Kan ik terug met jouw ‘angst’ overleggen? Heel fijn dat je zo bezorgd bent om Chrisje. Zij wil graag wat positieve emoties terug toelaten. Zou jij het zien zitten om een klein stapje terug te doen en wat ruimte te laten hiervoor? Ik weet dat het moeilijk is, maar het is nodig voor haar herstel.”

Mijn “angst” komt met een kort en krachtig voorstel: “Ja, alleen wil ik wel blijven waken en een halt kunnen toeroepen als het nodig is”. Point taken…