Burn-out? Proficiat!

 

Wow!

Meer dan 1000 keer (op moment van publicatie zelfs 1364 x ) hebben jullie mijn vorige blog over burn-out bekeken! Duidelijk een ‘aangebrand’ onderwerp.

Mijn eerste reactie: ‘Wow!‘ Dan zie ik mijn teller gaan en mijn angstgevoel springt op als een duiveltje uit een doosje…‘Oei, heb ik niet overdreven? Heb ik alles wel verteld? Of de juiste dingen? Is het goed verwoord? Taalkundig correct? Ik ben maar één van de velen… Wie heeft er wat aan? Kom ik zielig over?‘

Lotgenoten

Dan verschijnen (en ze komen nog steeds binnen) de reacties van lotgenoten (vrienden, (ex) collega’s, kennissen,…). Vaak heel ontroerende verhalen met gelukkig een positieve eindnoot en ook soms moeilijke stories, waar de omgeving geen of heel weinig begrip heeft/had (zucht!). Privé-berichten, heel voorzichtig verwoord met toch telkens de vraag om erover te praten als ik er klaar voor ben. Een (piepkleine) geruststelling dat ik wat hulp bied…en ergens diep binnenin vind ik een snuifje fierheid.

Fluisterziekte

Wat me het meest stoort, is het schaamtegevoel.

en nemen mijn negatieve gedachten over: ‘Hopelijk hoort niemand het dat ik deze ‘luxe-ziekte‘ heb…’

Laat ons het taboe rond deze fluisterziekte doorbreken en bespreekbaar(der) maken. Deze ‘rode draad‘ spon zich uit voor mijn geest tijdens een (alweer) woelige nacht…

Hoe kan jij helpen?

Hoe kan je dan reageren op een uiteindelijke ontboezeming van een vriend, collega, buur? Voor mij persoonlijk helpt het medeleven niet… echt waar niet! Vooral niet de heel goedbedoelde ‘oeioei’s‘, ‘hoe erg‘, de ‘oooohs‘ en de ‘aaaahs‘…

Mijn ‘kernvrienden‘ hebben me een eerlijke spiegel voorgehouden:

• “Je bent al meer dan een jaar een tikkende tijdbom!“
• “Straf! Jij geeft constant advies aan anderen om naar hun lichaam te luisteren… en dan doe je het zelf niet…“
• “Je kan een tijdje tegen 200 km/uur leven, maar zelfs jij houdt dat niet eeuwig vol...”

Dankjewel lieverds! Op deze manier heb ik nog es door een andere bril naar mezelf gekegen…

Proficiat!

De enige, échte goeie en weldoordachte reactie op mijn ‘gefluister‘ kwam van mijn fantastische buurvrouw, die me glimlachend aankeek: ‘Proficiat! Eindelijk een keerpunt...’.

Haar ‘Proficiat!’ betekent voor mij:

• ik heb een goeie beslissing gemaakt;
• eindelijk kan ik het toegeven;
• ik heb een lijn getrokken onder mijn destructieve leven;
• ik krijg erkenning;
• ik kan er iets aan doen (vooral proberen een hele tijd niets ‘moeten’ doen);
• het is een (voorzichtige) stap naar rust en daarna misschien… genezing.

Daarom een warme oproep aan alle ‘burn-out lotgenoten’: ‘

Tip! Hoe kan jij best reageren op een ‘burn-out patiënt’?

Hem of haar gewoonweg aankijken en welgemeend feliciteren: ‘Proficiat! Een nieuw begin… ‘

Durf ik nog een stapje verdergaan? Durf ik mijn status op de sociale media wijzigen in ‘middenin burn-out’? Geen idee… Ik zal er een woelige nacht over wakker liggen.

Chrisje

PS:

Wil jij weten wat er gebeurt in jouw hersenpan bij een burn-out?

Lees het Randstad artikel van Frans Van De Ven en Paul Koeck.

 

Hoe burn-out voorkomen? 

Wat kan je dan doen om het te voorkomen? Mijn persoonlijke mening? Absoluut geen idee…

Wat je (ik) kan proberen? Een paar maanden geleden heb ik een fijne ‘wallhanger’ gekregen van een collega, die ik graag met jullie hiernaast deel.

Voorspellingen komen soms helaas uit…

15 jaar geleden heeft de (toen nog redelijk onbekende) Luk Dewulf mij verteld dat ik een ‘kanshebber op burn-out’ ben. ‘Jij wilt constant in ‘flow‘ zijn…’. Hij heeft jammer genoeg gelijk.

 

En mijn man dan???

Toch even wat aandacht voor de partners van ‘burn-out lijders’. Hun leven verandert ook drastisch bij de diagnose. Natuurlijk leven zij al maanden mee met een ‘ongewone’ situatie en levensgenoot. Mijn man loopt vaak op eieren en dat lijkt mij ook niet ‘duurzaam’. Hij brengt grote wijzigingen aan in ons leven om mij te ondersteunen, die veel impact betekenen voor zijn eigen loopbaan. Momenteel krijg ik veel aandacht, empathie en goedbedoelde raad. Hij kijkt vaak toe vanaf de zijlijn …