‘Iemand soep?‘ De stilte is adembenemend. Letterlijk. Iedereen houdt zijn adem in. Blikken over tafel. ‘Kijk,‘ declameert Henrietta terwijl ze de tafelgenoten aankijkt, ‘ik heb verdomme twee dagen voor jullie gekookt, dus het minste respect dat jullie kunnen hebben, is om mijn duivelse gerechten op te eten!’ Ze kijkt haar familieleden één voor één indringend aan. Dan begint ze de borden op te scheppen. Alleen het geluid van de tikkende pollepel en het driftig ingieten, vult de bombastische eetkamer.
‘Moeder,’ poogt Elise voorzichtig, ‘vindt u nu écht dat we vandaag een feestmaaltijd…’ ‘Elise,’ zucht Henrietta zweemzoet, ‘jij bent altijd de eerste en enige, die probeert om te bemiddelen en de gemoederen te bedaren.’ Elise ademt hoorbaar uit en ontspant haar schouders lichtjes. ‘SCHIJNHEILIG!’ brult Henrietta plots. ‘Dat zijn jullie allemaal!‘ Ze staat zo heftig recht, dat haar Louis XV stoel op de eiken vloer klettert. Ze beent rond de tafel. ‘Zowel mijn kinderen…‘ met haar wijsvinger pookt ze hardhandig in hun schouders, ‘Elise, Louis en Charlotte als mijn zuster Marie,’ Henrietta blijft achter de stoel van haar bleek geworden tweelingzus staan, ‘vinden dat we niet zonder mijn Reinier mijn verjaardag kunnen vieren. Of tenminste samen een maaltijd nuttigen. Wel?”
Langzaam draait Marie zich om, kijkt op naar haar zus, duwt haar stoel zacht achteruit en staat tergend langzaam om. Oog in oog staan ze tegenover elkaar. Twee evenbeelden. Twee uitersten. Marie fluistert net zo hard dat iedereen haar kan horen: ‘Ik weet niet wat je bezielt, Henrietta,’ een traan welt op in haar oog, parelt langzaam glinsterend over haar wang en valt met een plets op de vloer, ‘maar ik ken je zo goed. En toch weer niet. Hoe kan jij iedereen laten opdraven, terwijl Reinier verdorie twee dagen dood is. TWEE DAGEN!’ Henrietta knijpt haar ogen dicht, gaat neus tegen neus staan en sist: ‘Jammer voor jou, toch? Mijn lieve tweelingzus, die door iedereen op handen wordt gedragen. Vooral door MIJN Reinier!’ Ze duwt haar zus terug in haar stoel . ‘Zorg maar dat de soepborden leeg zijn, want ik kom NU met mijn hoofdgerecht. Charlotte, ruim af!’ Henrietta stoomt de keuken in.
Charlotte staat bevend recht en begint de soepborden leeg te gieten in de terrine en zet de stapel op een dienkar. Henrietta duwt met een wrede grijns een volgeladen trolley de eetkamer in. ‘Mag ik jullie mijn hoofdschotel voorstellen? Zelf geschoten reebok, met boschampignons, kroketjes en een fantastische rode wijn saus. ‘ Louis gooit zijn servet op tafel: ‘Moeder, echt! Jij gaat jagen. Dat is … ongehoord en zo wreed! En dat terwijl papa…, ‘ hij zijgt in zijn stoel neer, ‘doodgeschoten is.’ Henrietta laat de hoofdschotel vallen en het klettert oorverdovend. ‘Hoe … weet jij dat hij … doodgeschoten is?’ ‘Ik heb net bericht gehad van de politie. Doodgeschoten door een monster! In zijn hoofd, hart en in zijn KRUIS!’ brult hij. Elise en Charlotte gillen. Marie sluit haar ogen.
De klopper van de voordeur bonst. Iedereen schrikt. Henrietta strompelt naar de grote voordeur, trekt die schokkend aarzelend open en ziet de blauwe zwaailichten. ‘Henrietta Casier?‘
Dankuwel!
Mooi spannend beschreven.
Vriendelijke groet,