Rillingen bij het beklijvend boek ‘Acht maanden in de Gazastraat’

Hoofdpersonage Frances blijft acht maanden lang in het Koninkrijk Saudi Arabië. Zelf heb ik ook mijn man bezocht toen hij in Abu Dhabi werkte voor een weekend, maar mijn ervaringen zijn kattenpis vergeleken met dit boek. Lees en huiver hoe zij het stelt in de Gazastraat.

Iets voor mij?

Abu Dhabi kan je absoluut niet vergelijken met Saudi Arabië. Het wemelt er van de expats en de voorzieningen voor hen zijn volledig ingeburgerd en aanvaard. Stel dat je dan in het zeer strikte Koninkrijk Saudi Arabië terechtkomt voor 8 maanden in plaats van een weekendje… Tsja, hoe zou ik daar mee omgaan?

Schrijfster

Hilary Mantel verbleef zelf vier jaar lang met haar man in het Koninkrijk, dus ze kan de cultuur echt wel kaderen hoewel het dertig jaar geleden gebeurde. Zelf verklaart ze dat de dag dat ze vertrok de gelukkigste van haar leven was. Slik! Dan is de toon meteen gezet!

Cover

De foto op de cover geeft het gevoel weer dat ik had tijdens het lezen van het boek. Donker, grijs, eenzaam, een verkrampte vrouw, die eigenlijk frivool wil zijn en helemaal omringd door … niets eigenlijk.

Plot

Zelfverzekerde Frances reist haar man Andrew achterna naar het Koninkrijk. Hij heeft een vetbetaalde opdracht binnengehaald in de constructiewereld. Frances heeft al vele watertjes doorzwommen in Afrika en kijkt heel nieuwsgierig uit naar het Arabische wereldje. Op de vlucht krijgt ze van de steward al meteen een waarschuwing om heel voorzichtig te zijn. Huh?

In het appartementje lijken de muren op haar af te komen. Haar wereldje is erg klein. Enkel de vrouwen in het gebouw en de etentjes met de verzuurde collega’s van haar man vormen haar ‘blik op het universum’. Frances raakt in een negatieve spiraal en de paranoia steekt stevig de kop op. Haar relatie begint te wankelen. Totdat een inbraak hun leven en appartementje op hun kop zet.

Oordeel ‘Acht maanden in de Gazastraat’

Met heel gemengde gevoelens heb ik het boek uitgelezen. Normaliter lees ik als een TGV op kruissnelheid. Nu lukte het me niet om echt ‘door te lezen’. En dat komt helemaal niet door de schrijfstijl of verhaal. Het boek zet me zo aan het denken… Na elk hoofdstuk of na elk dagboekfragment moest ik alles even laten ‘inzinken’.

De schrijfster gebruikt heel afwisselende technieken: dagboek, memo, flashbacks en flashforwards.  Dat maakt het rijk, maar vertraagt ook mijn leesritme. Ze heeft haar personages prachtig, laagje-voor-laagje opgebouwd, zodat je hen ook echt leert kennen. Vooral de Saudische vrouwen hebben mij geraakt. Hoe zij in het leven staan (‘onze diploma’s hangen tegen de keukenmuur‘) en hoe zij met verbazing naar de Westerse vrouwen kijken. Hilary Mantel heeft de nodige emoties en spanning in en rond het hoofdpersonage verweven. Knap!

Triest en soms ook grappig

Lees even mee en grijns:

‘… een eettafel met daaromheen twaalf stoelen in de barokke, rijk vergulde stijl, die enigszins onvriendelijk bekendstond onder de naam Louis Faroek…‘

Dus

Een beklijvend boek. Af en toe heb ik enorm hard gegrinnikt; soms keek ik met ongeloof naar deze ‘andere’ wereld. Een boek om opnieuw te lezen.