Burn-out: ik geef mijn rare dromen een kans!

Mijn psychologe verhuisde naar een rustiger plek buiten Antwerpen… verder weg. Damn! Ik twijfelde nog twee dagen voordien of ik het zou halen met de auto. ‘Hup, geen gezever, we zijn weg‘ motiveer ik mezelf. Ik wil praten over mijn dromen.

‘Verdorie, autorijden blijft me de kriebels geven.‘

‘Hoe voel je dat?’

‘Mijn maag blijft mijn stressbarometer. Na een gastrocopie blijkt ze kerngezond. Op elke sterke impuls reageert mijn maag met pijn.‘

‘Vervelend. En hoe zit je hier nu? Behalve zenuwachtig van het autoritje?’

‘Ik voel me een Janis.’

Janis

Januari komt van Janis, een figuur, die kijkt naar het verleden én de toekomst. Zo voel ik me ook. Mijn ‘vorige’ loopbaan wil ik volledig afsluiten met veel positieve terugblikken. Tegelijkertijd kijk ik nieuwsgierig en met open vizier naar mijn volgende leven. Voorzichtige stappen in het schrijversleven. Ik glimlach.

Een nieuw leven

Mijn maag geeft me tekens van stress. Mijn man en ik zitten in een overgangsfase, waarin elke week een andere scenario op de proppen komt. En dat wreekt zich in mijn lichaam. Onze loft is verkocht. De meubels van de volgende eigenaar staan al bij ons binnen. Wij kunnen helaas nog niet in ons nieuw appartementje binnen. De gemaakte afspraken wijzigden keer op keer. Maar nu lijkt een finale versie op komst.

De puzzel begint vorm te krijgen

Onze nieuwe toekomst ligt klaar om te ontginnen. Wij kochten een kleine studio als ‘aarding’ met Antwerpen. Wij willen die verhuren voor korte termijnen. Als we in België willen vertoeven, wonen we in onze Art-Deco studio. Als we willen rondreizen, schrijf ik als digitale nomade vanuit welke plek dan ook. Dat inspireert.

Creativiteit

‘Mijn creativiteit bloeit. Het is een belangrijk stuk van me, dat nu tot haar recht komt. Drie keer per week publiceer ik allerhande artikels op mijn blog. Voor het Borgerblad schrijf ik 1 of 2 artikeltjes per kwartaal. Zo fijn. Ik voel dat ik terug ergens bijhoor. Voor Bierista schrijf ik zoveel of zo weinig als ik wil. En de verhaallijn van mijn boek – een psychologische thriller – ligt vast; hier reserveer ik twee uur per week voor.’

De therapeute knikt: ‘Als je over schrijven praat, voel ik je stromen. Je straalt dan. En nog beter. Je beschermt jezelf. Je stelt jezelf grenzen. Dat ziet er veelbelovend uit.‘

Geheugen

‘Momenteel heb ik 80 % terug van mijn geheugen. Dat lucht op. Toen mijn hersenen staakten, heb ik ongelooflijk veel angst gekend. Voor mij hoef ik zelfs geen 100% kunnen puren uit mijn capaciteit. Moet ik per se 4 boeken tegelijkertijd lezen? Als ik effe het niet meer weet, so what? Trouwens, zo ‘scherp nadenken’ vind ik vermoeiend. Ik ben niet meer dezelfde persoon.‘

Zorgend stuk

De psychologe fronst: ‘Je bent heel rationeel. Je probeert jezelf te overtuigen. Hoe zit het met jouw criticus?’ Ik grijns: ‘Aha, die zit er nog hoor. Alleen overheerst hij mijn leven niet meer. Als ik me schuldig voel over het verwaarlozen van vriendinnen, dan steekt hij een waarschuwend vingertje in de lucht.

 

Nachtmerries of dromen?

‘Hoe vaak heb je die nachtmerries?’

‘Elke nacht. E.L.K.E.  N.A.C.H.T.’

‘Maar dan ben je toch ontzettend moe?’

‘Dat klopt.’

Elk nacht verschijnen ze. Mijn dromen. Mijn nachtmerries. Ongewild. Onbewust. Ik probeer ’s ochtends er niet aan te denken, anders zit ik terug in dat rare verhaal. ‘Kan je er eentje vertellen?’

Vorige nacht moest ik een uitgebreid ontbijt serveren en dat lukte helemaal niet. Mijn gasten kwamen te vroeg, de tafel stond nog niet gedekt en ik vond het juiste bestek niet. Overal heb ik gezocht en ik slaagde er niet in om een f**cking simpele mes, vork en lepel te vinden. Tegelijkertijd moest ik ook 100 bladzijdes voor een oude baas doorfaxen en die machine bleef maar haperen.

‘Kan je nog een andere herinneren?’

In een groot vakantiedomein wandel ik rond een vijver die vol zit met gigantische krokodillen. Een beetje verder liggen kinderen en volwassenen met oranje zwemvestjes in het water te dobberen en plezier te maken. NAAST die enge beesten. Ik dacht: ‘Zien die dat nu niet? Die worden dadelijk opgegeten en ik kan niks doen. Want ik durf hen niet te redden.’

‘Wat is jouw gevoel bij die nachtmerries?‘ Chaos, onmacht, hulpeloosheid.

De therapeute verklaart: ‘Dromen vertellen veel over jouw onbewuste. Het gevoelsmatige. Je probeert jezelf rationeel te overtuigen, maar dat is nog niet naar  jouw emotionele kant ingedaald. Je wilt wel jouw zorgende kant opzijzetten, maar die kant zit er al zo lang en wil nog niet wijken. Dat geeft conflicten. Jouw stukken hebben nog geen ‘nieuwe’ plaats. Ik ben wel nieuwsgierig naar jouw volgende dromen. Die geven je veel informatie.’

Huiswerk

‘Wil jij jouw dromen toch proberen te herinneren en noteren? Spendeer niet teveel aandacht aan de griezelige details, maar vooral aan het gevoelsmatige.’ Ooooowkeeej! Daar komen wat verhalen van… voor jullie 😉 Allee, ik geef mijn rare dromen een kans.