Geduld
Niet meteen mijn sterkste punt… integendeel! Helaas bestaat geen standaard herstelperiode voor burn-out. Bij mijn vaststelling op de memorabele datum 11 september (lees hier meer) was ik volledig uitgeput. Na 4 maanden ben ik ‘alleen’ nog maar heel moe. Na een hele fijne week met vrienden tussen kerst en nieuw gevuld met wandelen, samen koken en spelletjes, heb ik een week (en meer) rust nodig…
Hoe staat het na 4 maanden?
Mijn positieve, energieke ‘ik’ bestaat (voorlopig) niet meer. Uiterlijk forceer ik mezelf om ‘normaal’ te functioneren, maar binnenin wil ik het liefst stilletjes in de achtergrond verdwijnen. Alles laten gebeuren en van op een afstand toekijken…
Iedereen vraagt me: ‘Wat ervaar je dan?‘ Wel, volgende symptomen jagen me nog steeds angst aan; ik illustreer met een paar voorbeelden.
Geheugenverlies: mijn hersencellen staken!
- Als ik winterbanden laat leggen, vind ik de bandencentrale niet meer; ik heb ze 3 x voorbijgereden. Deze weg (naar het werk) heb ik de voorbije 17 jaar wel honderden keer afgelegd…
- Mijn man mailt mijn ziekenbriefje naar mijn werk en vraagt de naam van mijn leidinggevende. Helaas moet ik die opzoeken…
- ‘Normaal’ lees ik 3 à 4 boeken tegelijkertijd; nu lees ik boek per boek en halfweg weet ik soms niet meer over welke personages het gaat. Nu lees ik natuurlijk al mijn oude boeken terug; ik weet toch niet meer waarover het gaat… lekker voordelig! Haha!
- Plots weet ik niet meer hoe ik de wekker moet afzetten. En paswoorden zijn helemaal een hel!
Angsten… brrrr!
- Ik schrik 10 à 15 keer per dag: van een vlieg, een schaduw, het afwasmachine, een deur, een wapperend kledingstuk,… vreselijk!
Traagheid der dingen…
- Het leuke kerstdineetje, waar ik normaliter 2 avonden aan spendeer, heeft me nu 4 volledige dagen gekost. Wat ik met veel plezier doe… maar traag hee!
- Documenten invullen (normaliter ‘piece of cake’) laat ik aan mijn man over… bij mij duurt dat eeuwen (en dan nog moet ik elke vraag 5 x lezen voor ik het snap)
Medicatie
Mijn huisdokter heeft me aangekeken: ‘Het is tijd hee…’ en ik heb geknikt. Anti-depressiva... lap, het woord is eruit.
Het duurt een paar weken voordat ik het effect voel van de medicatie en het kan eerst nog verergeren. Zut! Na een paar dagen voel ik mijn ‘normale’ apathie, constante hoofdpijn en misselijkheid… Zut, zut! Effe geduld 🙂Psycholoog
In oktober heb ik nog gedacht dat ik ook wel weet wat het proces van een psycholoog is. Eerst de energievreters en energiegevers in kaart brengen. Dus dat kan ik zelf ook wel…. NOT! De discussie met mezelf kost alleen maar energie… Ik heb écht wel externe begeleiding nodig. Moeilijk om te aanvaarden, maar noodzakelijk om te genezen.
Deze week heb ik geprobeerd om een psycholoog in de buurt te pakken te krijgen (via vind een psycholoog). Na een derde poging belt hij me dat hij een opname-stop heeft. Nummer 2 op mijn lijst heeft nog niet teruggebeld… Uiteraard ben ik niet de enige, die hulp zoekt. Wordt vervolgd!
Wat de toekomst brengt? Geen idee…
Of zoals een vriend deze week me confronteerde: ‘Dacht je echt dat je tegen 500 km/uur kon blijven verder doen??’
Wat schrijf je dat mooi en treffend! Dit is een steun voor velen die het meemaken. En helpt ook hun omgeving om het beter te begrijpen. Goed bezig, Chris!?
Chrisje, samen met jou wens ik je dat toe wat je ’t meeste nodig hebt!
Liefs, Suzy. ?
Veel sterkte Chris. Geloof me, het komt allemaal goed. Er zal zelfs een moment komen waarop je zal kunnen terug kijken en denken “het heeft zo moeten zijn”. Dezelfde word je nooit meer. Maar wel sterker.