Burn-out: wie bestuurt mijn autobus eigenlijk?

De controle-dokter

Bij mijn tweede medische controle van het ziekenfonds knikt de arts goedkeurend. “Jij hebt geluk met jouw psychologe. ’t Is precies een goeike!” zegt hij stralend na het lezen van het uitgebreide rapport. Vooral het feit dat zij adviseert om de medicatie te halveren vindt hij cool, want in pillekes gelooft hij niet.  Daarna kijkt hij streng naar me.  “Probeer nu toch eens te genieten mevrouw!” vermaant hij mij. Tja, mijn schuldgevoel blijft groter dan het genieten… “En stel uw grenzen… NEE = NEE! De werkomstandigheden zullen niet veranderen. Jij zal moeten aangeven wat je NIET doet. Zelf moet ik dat ook hoor! Als ik extra werk krijg, dan zeg ik nee en doe ik het ook niet. Simpel! ” Mijn wenkbrauwen gaan de hoogte in: “NOT!” denk ik. Hij geeft nog wat tips en eindigt: “Misschien dat je binnen een paar maanden of een jaar wel één uur per dag kan werken.” Huh???

Bij de psychologe

“’t Is zover,” begin ik onze sessie, “mijn eerste paar traantjes hebben gevloeid.  Na elk uur therapie vertel ik mijn man wat we hebben gedaan, waarover ik twijfel, wat de volgende stap kan zijn,… Na de vorige sessie vertelde ik dat ik zelf mijn gevoelens tegenhoud… Bang wat er gaat komen, angst voor een terugval, bang dat mijn man nog meer last van mij heeft,… En toen barstte een kleine bom.  Mijn man vertelde me dat hij mij altijd steunt. Als ik een week wil huilen, dat kan! Als ik terug een dip heb (om daarna beter te worden), graag! En toen kwamen een paar zoute traantjes… van verdriet én van geluk! En sindsdien…. niks meer… zucht!”

Wie bestuurt mijn autobus?

“Zie je het zitten om een metafoor uit te proberen?” glimlacht de psychologe… Ze weet dat ik geen nee kan zeggen ;-), maar natuurlijk sta ik hiervoor open. We knielen naast het tafeltje in het midden. Dit is jouw autobus en het waterglas is de voorkant. Ze haalt kleurige post-its boven. In voice dialogue werken we met ‘innerlijke ikken‘.  “Welke ‘ikken’ spelen nu een belangrijke rol?”  Lang hoef ik niet na te denken:

• mijn overbelasting aan empathie;
• mijn vervelend perfectionisme;
• mijn creativiteit (het schrijven… JEUJ!);
• mijn ongeduldig resultaatgerichte;
• mijn eeuwige criticus;
• mijn fysieke gezondheid.

“En waar zitten jouw ‘ikken’ in de autobus?” Ik leg de kleurige blaadjes in mijn eigenste voertuig ;-). Ze kijkt me indringend aan:

 Toch plaatsen we ze achteraan in mijn vehikel. Even staar ik naar het resultaat en stamel: “OH.MY.GOD!” De psychologe knikt… “Je hebt een heel sterk front vooraan aan het stuur zitten. Nog steeds… Hoe gaan we nu het genieten en voelen meer naar voren brengen? Kan je een aantal … of neen … kan je ééntje van jouw straffe chauffeurs wat minder laten sturen?”

Huiswerk

“Hoe kan ik mijn overbelaste empathie onderdrukken?” denk ik hardop.  “Heb je een recent voorbeeldje?” vraagt mijn therapeute. Ik grijns: “Natuurlijk… hoeveel wil je er? Dit weekend hebben we een verjaardag gevierd bij een vriendin. Zij had ook een aantal eigenste vrienden uitgenodigd, die ik niet ken. Een kerel vertelde dat hij aan het bouwen is en meteen bied ik aan om bij ons gratis bouwmateriaal te komen halen. Sjiek, toch?”  Mijn psychologe glundert: “Aha! Dan heb ik een mooie opdracht voor je. Elke keer als je hulp wilt aanbieden, hou je de tanden op elkaar. En je wacht de vraag om hulp af...” Ik staar haar met grote ogen aan: “OH.MY.GOD!”