‘Kroketten op zondag’ – een spielerei van het creatief schrijfatelier

‘Kroketten op zondag’ bevat het resultaat van de eerste oefening bij het creatief schrijfatelier van Dinamo. Vind ik leuk!

Terug naar school

Barstensvol nieuwsgierigheid stap ik op maandagochtend naar de Turnova Kunstencampus. Hier knettert de creativiteit. Gezond jaloers staar ik naar de beeldhouwwerken en de bezige bijen aan de naaimachines. Niet voor mij bestemd. Geef mij maar pen en papier.

Creatief schrijfatelier

Lesgeefster (of liever begeleidster) Wendy kijkt tevreden rond en geeft een oefening aan de acht ‘illusionisten’. Jouw buurman/vrouw vertelt iets over zijn/haar jeugd of kindertijd en jij schrijft hierover een kortverhaal. Nadien geven we elkaar feedback. Yes!

Tussen neus en lippen door geeft ze een oneliner weg om ‘u’ tegen te zeggen:

In een boek kan alles.

Zelf vertel ik over ‘Huppeltje toch‘, het allereerste ‘leesboek’ dat ik kreeg van Tante Fanny. De start van mijn boekverslaving. Buurvrouw Tanja maakt een gepimpte versie, waarbij ik meteen terug zin krijg om het (fictief) inpakpapier met kerstdesign te verscheuren en het boek terug uit te pakken. Mooi!

Tanja vertelt over de zondagen bij moemoe met de familie, over de biefstuk met kroketten en de veldcross nadien op TV. Veel plezier met mijn gekruide versie.

Kroketten op zondag

Moemoe zet de reuzenschaal op de ronde tafel met bloemetjes tafelkleed. De sissende pan met zeven biefstukken in goei boter staat lonkend te dampen naast de stille salade. ‘Mannekes,’ gebiedt ze vriendelijk, ‘goed eten dat ge geire hier zijt.’ Honderd hete kroketten schreeuwen om hongerige aandacht. Ik slik. Het water komt in mijn mond. Mama staat op en begint de copieuze maaltijd uit te scheppen op ieders Delfts blauw bord. Eerst moemoe, die zelfvoldaan rondkijkt naar de volgende generaties. Daarna papa, die meteen zijn steak aanvalt. Mijn broer grijpt grijnzend naar de emmer zelfgedraaide mayonaise en kwakt met een soeplepel een dikke driehonderd gram op zijn sla. Voilà, zijn groentjes zijn nu tenminste eetbaar. Mama staat nu naast mij en legt de acht kroketten op mijn bord. Dit kan toch niet waar zijn? Zes kroketten hebben hunne frak uitgetrokken. E.L.K.E. zondag. Elke fucking zondag.

Meer kortverhalen lezen?

Hier vind je ze seh!