Of ik mijn relaas wil vertellen… op een podium… mét publiek. Wat?! Niet echt. Maar, misschien kan ik iemand helpen met mijn verhaal. Oooowkeej, mijn gevoelige snaar is geraakt.
Over de streep
Cathelijne heb ik in Marrakesh leren kennen via 72HOURSRELOAD. Het klikte meteen en wij hebben heel wat gebabbeld. Over van alles en nog wat. Over mijn relaas en haar relaas. Totdat haar vraag nadien kwam om mijn vertelling voor publiek te brengen. Ahum. Ik heb een hele tijd overwogen of ik wel of niet op dat podium wilde staan. Meer dan drie jaar geleden heb ik regelmatig presentaties en workshops gegeven, maar mijn eigenste verhaal vertellen voor een aantal luisteraars in een zaaltje?
‘Maar je krijgt coaching om je verhaal een structuur te geven en hoe je het best kan vertellen!’, probeert Cathelijne als extra argument. ‘Doe het gewoon,’ zegt mijn man nuchter. Gewoon. OK. ‘Maar ik wil als eerste op het podium, anders hoor ik van de stress niet meer wat de anderen vertellen,’ sputter ik nog tegen.
Relaas
Een avond Relaas bestaat telkens uit 4 verhalen van doodgewone mensen zoals jij en ik. Mensen, die hun verhaal willen delen. Waargebeurde anekdotes. De mensen achter Relaas – een bende verhalenvertellers – willen een andere manier van ‘informatie delen’ in de wereld zetten. Een écht verhaal, zonder flitsende videobeelden, zonder marketing, zonder ego. Gewoon. Verbindend.
Pluimen in de poep
Ik heb intens genoten van de coaching van Cathelijne. Ze hoort me, maakt suggesties, geeft terechte feedback en stelt een andere structuur voor. Véél beter. Tijdens onze tweede (en laatste) sessie ben ik bij haar thuis en zit haar ontzettend toffe dochter Charlotte mee aan tafel. Regelmatig slaat ze een hand voor haar mand en gniffelt ze. ‘Pluimen in de poep, hahaha!’ Een heerlijk kind.
D-day
D-day! Heel de dag voel ik kriebels in mijn buik. Zenuwen. Stress. Wat als ik mijn bruggetjes naar een volgend stuk kwijt ben? Wat als ik het totaal niet meer weet? Wat als het publiek het verhaal helemaal niet OK vindt?
Met rubberen benen ga ik het podium op. Het voelt knus, veilig. In het publiek zitten nog andere ‘straffe madammen’ uit Marrakesh; ook fotografe Caroline ken ik daarvan. En natuurlijk, mijn man. Daarna heb ik de microfoon in mijn hand. En natuurlijk sla ik het advies om die in de staander te zetten in de wind en sta ik met de draad wat te wiebelen… ‘Mag ik beginnen?,’ hoor ik mezelf weifelend vragen. De moderator knikt.
Mijn relaas
Luister hier naar de podcast. Je krijgt alvast een paar quotes uit mijn vertelling kado:
- Als je aan Rio denkt, zie je meteen het beroemde Christusbeeld voor je.
- We hadden heel wat beleefd in een hels tempo en hiervoor hadden we 13 vluchten genomen op 3 weken.
- Die kruiers verschieten zich een hoed, van de kreet van mijn man en mijn twee naakte ikken.
- Onze agenda was een gaaf gebit… geen énkel gaatje.
- ‘Proficiat‘, zegt ze, ‘eindelijk kan je een nieuw leven beginnen.’
- Ik was mezelf kwijt. Ik was mijn verstand kwijt.
Illustratie
Terwijl ik met bibberende benen op het podium vertelde, maakte Sadrie een illustratie. Wow! Kippenvel…
Jouw relaas?
Zin gekregen om jouw verhaal te vertellen? Doen! Schrijf je hier in.
Andere verhalen
Lees het Relaas van Axel, over zijn dood, en Fatima, mama van een Syriëstrijder.
Laat een reactie achter