Burn-out: mijn f**cking nachtmerries: de conferenties, Zuid-Afrika en zilverdraad!

Op advies van mijn psychologe geef ik ‘mijn rare dromen een kans’. Blijkbaar ben ik nog niet hersteld van mijn burn-out. Ik probeer mezelf en anderen rationeel te overtuigen, maar het is nog niet ‘gezakt’. Mijn nachtmerries geven mijn échte gevoelens bloot. Ahum! Hier komen 4 nachtmerries. Lees en huiver of grijns ;-). 

Mijn bionische arm

Ik organiseer met veel plezier een conferentie in Zuid Afrika. Om de crème de la crème binnen te halen bel ik een aantal CEO’s op van belangrijke bedrijven om hen te overtuigen in te schrijven. Wonder boven wonder krijg ik een aantal meteen te pakken aan de telefoon. En dan vragen ze meer informatie en die heb ik niet. Ik heb me niet voorbereid. SHIT!

Zoals een bionisch been of arm. Hmmmm… toch interessant. Zelf koop ik dan zo’n coole arm voor 30$. Die geeft me meer kracht. Na de aankoop blijkt mijn ‘bionische arm’ een zwarte mouw met zilveren glittertjes. En als ik die aantrek, doet die helemaal niks.

B&B

5 verschillende Bed &Breakfast’s stellen zich voor op een conferentie. Ze hebben alle vijf een prachtige stand en mogen elk hun concept voorstellen gedurende een half uur. Twee dames hebben mij ingehuurd om de presentatie écht top te maken. En toch slaag ik er niet in om hun powerpoint goed te krijgen. Steeds komt een drukke achtergrond tevoorschijn, en de tekst komt ongewild telkens per zin in het scherm aangevlogen. Damn!

Als het ‘onze’ beurt is, ben ik al goed zenuwachtig tot plots… heel de groep zich verplaatst naar de oogkliniek AZ Monica. We lopen door de mooie kantine overdekt met glas naar een benauwde zaal met felrood tapijt. Ik moet nu het podium op en hun zaak presenteren. Natuurlijk heeft de rode zaal een heel ander computersysteem, dus mijn presentatie doet het niet. Ik denk paniekerig: ‘Ik moet hier improviseren en stel wat vragen aan de 2 dames. Zo kunnen ze in het interview hun onderneming voorstellen.‘ Alleen weet ik hun namen niet meer en ook niet de naam van hun B&B. Afgang!

Schuiframen

Vrienden Ann en Luc plannen hun reis naar Zuid-Afrika (!) en vertellen ons hun avonturen. Alleen stopte hun vliegtuig in het verkeerde land: Gambia! Daar hebben ze een druk en tof programma met heel wat dieren en natuurlijke uitstappen beleefd. Tof!

Wij willen ook naar Zuid-Afrika. Wij komen wél aan, maar in plaats van Kaapstad rijden we met een bus naar een wildernis à la Pantanal in Brazilië. Ons ‘resort’ blijkt een basic kamp met een grote, ronde zaal met glazen schuiframen en in het midden een lange tafel met banken. De gids vertelt: ‘We hebben een geweldig programma voor jullie. Alleen dienen jullie enkel bij daglicht hier te eten.

En ’s avonds… tsja, wat zouden de wilde dieren willen eten? Jouw maaltijd of jezelf? Hahaha!’. Slik!

Zilverdraad

In Thailand wandelen we door de hele drukke straatjes met veel winkelkraampjes, veel geroep, getoeter van de tuktuks en lawaai. De eetkraampjes willen ons binnenhalen, trekken tegen onze wil aan onze armen en duwen zelfs een Nederlandstalige menu in mijn handen. Huh? De verkopers willen hun cijfers halen en komen nogal dicht en dwingend naar ons.

Op een gegeven moment is Dirk het beu. ‘Dat is jouw schuld!’ snauwt hij. ‘WAT?’ roep ik verbaasd. ‘Ze proberen ons te bestelen. Doe jouw beha uit.’ sist hij. ‘WAT?’ roep ik nog een keertje. Maar Dirk ziet er zo ernstig uit dat ik mijn beha los friemel en uit mijn T-shirtje zonder mouwen trek. Dirk trekt die uit mijn handen en bestudeert de beha heel grondig.

Nachtmerries: ben jij een Freud?

Volgens mijn therapeute hebben de details weinig belang. De ‘verstopte’ gevoelens wel. Ik ben geen Freud (jammer genoeg), maar ik haal wel een paar opmerkelijke emoties uit: (faal)angst, drang om te genezen, mislukking, schuldgevoel. Of zien jullie andere dingen?