Verzonken stad van Marta Barone gidst me door een heel gamma van emoties: ergernis, verwondering, boosheid en een Himalaya aan nieuwsgierigheid. Knap!
Marta Barone
Marta Barone heeft met haar debuut ‘Verzonken stad’ meteen in de roos geschoten. Voordien schreef deze Italiaanse kinderboeken, maar deze roman won stante pede de Vittorini-prijs.
Cover
Enorm blij word ik van de omslagillustratie; een bewerking van de Italiaanse (en veel te vroeg overleden) schilder Luigi Colombo. Het kubistische beeld geeft meteen ook de sterke gelaagdheid van de roman weer. Mooi!
Inhoud
Na de dood van haar vader wil Marta zijn leven construeren aan de hand van foto's, rechtszaken en gesprekken met vrienden en familie. Beetje bij beetje realiseert ze dat ze haar vader eigenlijk helemaal niet kende.
Of toch maar één kant van zijn bizarre verhaal. Alle puzzelstukken lijken losse flodders, maar toch vormt het uiteindelijk één geheel.
Op de achtergrond spelen de woelige jaren zeventig in Noord-Italië een belangrijke bijrol. De allereerste stakingen, de barslechte werk- en woonomstandigheden, de rebellie, de omslag naar fascistische groeperingen, het vreselijke geweld, de armoede, de twijfel en neerslachtigheid van opstandelingen.
Mijn mening
Deze roman is géén pageturner.
Ik heb er veel langer in gelezen dan normaal. Heel regelmatig lees ik een paragraaf, fragment of hoofdstuk terug. In het begin vond ik de vele bijzinnen en opsommingen ergerlijk. Na een paar hoofdstukken begin ik de schrijfstijl te waarderen. De schoonheid van de woordenschat prikt door de ‘arrogantie’ van Barone om haar kennis te etaleren.
Tenslotte vraag ik me af regelmatig of deze roman een (semi)biografie is. Het enige wat we wél stoorde waren de afkortingen van namen. Haar vader vermeldt ze steevast als L.B. in plaats van Leonardo Barone. Ook haar partner geeft ze een letter. Bizar.
Een boek om te blijven lezen.
Praktisch
Uitgeverij Ambo Anthos
ISBN 978 90 263 5346 8
Lezen is denken met andermans hoofd.
Schopenhauer
Laat een reactie achter