Mijn ziekenhuisperikelen: oogoperatie ’take 2′ met Dr. Paiu!

Na een eerste operatie om mijn netvliesloslating terug vast te laseren, scheurt de onderkant van mijn oog. Dat betekent nog een keertje naar het ‘witte huis’ bij Dr. Paiu.

Een lens is een lens. Toch?

Maandagavond skype ik met mijn man Dirk, die voor zijn werk in Istanbul vertoeft. Hij babbelt honderduit en stopt plots in het midden van een zin. ‘Hoe was de consultatie vandaag?‘ Ik begin te wenen: ‘Donderdag…terug…onder…het…mes.’ Snuffend: ‘Onderaan zit nu een scheur, dus nu gaat ze een cerclage (siliconenbandje) rond mijn oog plaatsen. Dat drukt mijn oog wat samen, dus zal ik nog slechter zien.’ Dirk sust:

Middelheim

Op D-day ga ik ’s middags gewapend op pad. Ik zet me schrap, want de vorige keer inschrijven was heftig (lees hier!). Met één oog kijk ik rond. Jawel, er zijn géén wachtenden voor mij. HOERA! Op 2 minuutjes zit ik ‘in de computer’ en de uiterst vriendelijke dame verwijst me naar de wachtzaal. Ik zit amper of mijn begeleidster komt me al halen, gidst me naar mijn verblijf (terug éénpersoonskamer wegens té druk ???) en legt netjes alle apparaten uit. Wat een service!

Oogheelkunde

De vorige keer bleek geen toeval: de verpleging is hemels: ‘Hier is ze weer. Welkom!’ Om half drie pikt de logistiek me op en Dr. Paiu komt weer uitleggen wat ze gaat uitvoeren. Een groene, wazige vlek roept: ‘Hey, jij was hier  weken geleden ook hee!’ Ik grijns: ‘Euh, ik zie weer niks, dus ik weet niet wie je bent. Ja, ik ben een vaste klant.’ Het team pikt me meteen op met: ‘U kent de procedure.‘

Slaapschema – zut!

2 uurtjes later lig ik weer op mijn zij met mijn slaapschema voor mijn neus. De verpleging draait mijn bed telkens om, zodat ik toch wat TV kan ‘loeren’. De volgende ochtend ga ik met een zielsverwant naar de wachtzaal voor de controle. We keuvelen wat tot een verpleegster in het midden van de kamer roept: ‘Wie zijn de patiënten van Dr. Paiu?‘ Een 7-tal vingers gaan in de lucht. ‘Zij heeft een dringende operatie nu, dus het kan even duren.‘ Ooohs en aaahs klinken luid. ‘Hmmm,’ zeg ik tegen de 70-jarige buurman, ‘Ik ga even naar mijn man bellen, want… Oh, ik mag toch naar binnen.‘

Gratis consultatie

De week erna ga ik naar de winkel en kom ik Dr. Paiu tegen. Ze lacht vriendelijk: ‘Hey, laat mij eens kijken naar jouw oog. Het ziet nog wel rood, maar dat komt goed. Heb je nog veel pijn? Wanneer kom je op consultatie? Tot maandag!‘ Dat stelde me weer even gerust. Topdokter!

Analfabeet

Dirk en ik zitten die maandag in de wachtzaal. Naast mij zit een dame, die nét dezelfde weg heeft afgelegd. Bij de assistente krijg ik een oogscan en daarna een blad met tekst in mijn handen. ‘Zeg maar welke tekst je kan lezen. De grootste letters staan onderaan.‘ Ik tril: ‘

‘ Terug in de wachtzaal vraag ik aan mijn lotgenoot: ‘Kon jij iets lezen?‘ Ze grijnst breed: ‘A.L.L.E.S.‘ Damn, had ik maar niks gevraagd. Diepe zucht.

Hoeveel?

Toch stelt Dr. Paiu me gerust. U heeft nu dioptrie -12, maar binnen een maand of twee zal dat rond -10 liggen. De operatie verliep goed en uw oog heeft alleen nog wat teveel druk. Niks om je ongerust te maken, ik geef hier andere druppels voor. ‘Mag ik nu aan yoga doen?’ ‘Ja.’ ‘En gaan joggen?’ ‘Ja’ ‘En mag ik het vliegtuig nemen?’ ‘Ja.’ ‘En naar de kapper?’ ‘Ja’. Ik zucht en lach: ‘Fantastisch!’

Buiten sta ik nog te glunderen als Dirk zegt: ‘Min 12! Volgens mij ziet een mol beter…‘