Corona lockdown: week 7

Sinds 13 maart blijven we in ons kot. We leren anders leven. Met ups en downs. En week 7 ging het bergafwaarts. Diep.

De symptomen

Ik kén de symptomen. En toch… negeer ik ze. Mijn maag is mijn stressbarometer. Zinderen. Pijn. Omdraaien. Ik negeer. Mijn lichaam spreekt en wil nog duidelijker zijn. Mijn benen zinderen constant. Ik negeer.

Een crashke

Onze appartementen BnB Antwerp zijn dicht voor toeristische logies. Verplicht. Alsof die verplichting iets uitmaakt, want Antwerpen heeft uiteraard geen toeristen. Twee appartementen dienen gerenoveerd te worden wegens serieuze (8000 liter) waterlek (lees hier meer over).

Als we een ander appartement checken zet Dirk de elektriciteit terug op en de boiler is stuk. En ik breek. Ik begin gewoonweg te huilen. Dirk omhelst me. ‘Het is maar een boiler sjoe. Dit probleem lossen we ook wel op. Denk aan een gezegde ‘IK heb die mensen niet ziek gemaakt’ van Dr. Dapper (die ik heb leren kennen in Marrakech). ‘JIJ hebt die problemen niet veroorzaakt.‘ Ik glimlach flauw.

Onmacht. Angst. Frustratie.

De dagen erna blijf ik huilen. Om de onmacht. Om Corona, die de wereld besmet. Die mensen tot hun bed kluistert. Die doodt. Angst, omdat ik niet weet hoe lang dit gaat duren. Om de mensen om me heen, die besmet zijn of misschien gaan ziek worden. Om de eenzaamheid van velen. Angst op de tram. Voor besmetting.

Frustratie. Om die buren, die blijven feesten. Om die omstaanders, die niet opzij gaan. Om elke persoon, die zich niet kan of wil aan de regels houden. Hoe moeilijk is het? Verdorie!

Let it hurt, then let it go…

En vooral schuldgevoel. Omdat ik die angst heb. Omdat wij met zijn tweetjes thuis zijn en elkaar graag zien. Omdat wij niet ziek zijn. Omdat ik niet te klagen heb. Omdat zovelen het veel erger meemaken. Een dik schuldgevoel dus.

Dankzij het boek ‘Altijd moe en Chronische pijn’ laat ik mijn gevoelens toe. Het is mijn lichaam, dat spreekt. Maar als die emoties dan in alle hevigheid komen, voel ik me zo gegeneerd naar mijn man toe. Die blijft me steunen. Ook al heb ik het moeilijk, terwijl ik het gemakkelijk heb. Mijn man. Mijn toeverlaat. Mijn alles.

En nu…

L.O.S.L.A.T.E.N.