Corona week 13: ‘her’leven?

Voorzichtig terug ‘her’leven. Het stad verschijnt terug in de oude vorm. De restaurantjes, cafeetjes openen hun deuren. Oef! Oef?

De schrik zit erin

Daarstraks wandelde ik naar de supermarkt. Ik keek nog eens verbaasd om me heen. Hoe snel veranderen gewoontes. De mondmaskers vinden we ‘normaal’. Vroeger vond ik het vreemd als ik buitenlandse toeristen met een mondmasker zag. Nu draag ik het zelf. Want de schrik zit erin.

Als ik de schuifdeuren doorstap naar de Carrefour, hoor ik de luidsprekers schallen. Ik sta even stil. ‘… mondmasker verplicht. We vragen u om de 1,5 meter afstand te respecteren,’ dicteert de aangename stem. Het lijkt alsof ik in een Science Fiction film ben terechtgekomen.

Tweede golf

Elke dag kijk ik naar ‘de cijfers’. Blij dat ze dalen. Toch kan ik me moeilijk ontspannen. Wat als… die tweede golf komt? Kunnen we dat aan? Kan onze zaak dat aan? Kan de horeca dat aan? En vooral, kan de zorg dat aan?

‘Her’leven?

Vanuit de tram – met mondmasker uiteraard – kijk ik naar de terrasjes. Oef! Het stad begint er terug ‘normaal’ uit te zien. Met grote letters op de vitrines. ‘Wait to be seated. Niet aan de toog bestellen.’ Normaal? Gaan we ‘her’leven? Ik schud letterlijk even mijn ‘doem’denken van me af.

Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van.

Campervan

Dromen, dromen, dromen en de dagen aftellen naar het afhalen van onze campervan. Ik struin blogs en youtube-filmkes af voor tips en ontdek dat het écht iets voor ons is.

Nee, zeker geen glamour, glitter en zicht op fantastische bergen of zee. We gaan voor kleine dorpjes, dichtbij en authentiek. We maken al een lijst met alles wat we zeker moeten meenemen. De kurkentrekker ligt als eerste klaar ;-).

Seeing the small things, that nobody else noticed.

We komen eraan!

Zo tof, dat we al ‘uitnodigingen’ ontvangen. ‘Kom maar bij mij staan tussen de pony’s.’ JEUJ! Zo’n zin in (klein) avontuur, nieuwe (oude) ontmoetingen en schrijven.

Ik denk meteen terug aan onze ‘grote’ tocht in Afrika. Aan de olifanten. Aan de geweldige mensen, die we hebben ontmoet. Aan het Meserani Snake Park in Tanzania bij de fantastische Lynn oftewel ‘ma’, die me nog regelmatig mailt. Haar man en ‘soulmate’ is onlangs overleden, maar ze blijft hun missie ‘her’leven.

Not all those who wander, are lost.