Eén van de 100.000

Het blanco blad op het scherm staart me eindeloos mateloos aan. Wit, maagdelijk, bleek. Mijn maag knijpt wat samen. Sinds mijn burn-out heb ik een acute stressbarometer. Handig. Pijnlijk. De zware stilte vult de kamer. Mijn tuinkamer. Schrijfkamer. Het art deco appartement ademt een oude sfeer uit. Marmer bedekt een meter muur. Lichtdoorlatende glazen vloertegels. Inspirerend. Of niet.

Als muren konden spreken! Als ik dat eens mocht optekenen. Met een ganzenveer. Of niet. Mijn bureau leent er zich toe. Een oud, niervormig bruinkleurig meubel. Ik was op slag verliefd in de antiekwinkel. En nu wacht hij zuchtend zwijgend op mijn broedende hersenspinsels.

Mijn witte laptop past eigenlijk niet. Ik heb nood aan een ouderwets typemachine. Zo’n zwarte Olivetti met ronde goudkleurige toetsen. Waar mijn zwarte vingers de in elkaar hakende letters moeten ontwarren. Zwart, want het inktlint heb ik net vloekend vervangen. Een gereedschap met een ziel.

Mijn handen liggen ongeduldig startensklaar op mijn te jonge Samsung. Mijn hoofd zit barstensvol. Nu sorteer ik eerst mijn gedachten. 60.000 innerlijke gesprekken per dag. Volgens mij heb ik veel meer dialogen dan de doorsnee buurman. De kaap van 100.000 overschrijd ik vlot. Dus meer sorteren. Veel meer. Alles door de trechter gieten en kijken wat blijft hangen op het membraan.

En dan zie ik het letterlijk. Op de filter staat een kernwoord. Mijn witte vingers jeuken. Ze beginnen te dansen en te tokkelen. Zij geven leiding met één idee als kapstok. Eén van de 100.000, dat door mijn associatieve jury bleef hangen. Mijn grijze hersenen volgen witte vingers.

Het blanco blad ebt weg. Mijn virtueel inktlint sproeit zinnen en creëert tekstbruggen. Een woordenvloed. Een verhaal. Of niet.