Op 16 januari 2019 zitten we net een thee te drinken met zicht op Antwerpen in ons appartement. Een knal! Wat? En toen nog één en nog één. Op het dak aan de overkant zagen we vlammen oplaaien…
100 of 112!
Een paar seconden sta ik met mijn hand over mijn mond ontzet te kijken. Lam! Ik kan me niet bewegen. Daarna roep ik paniekerig: ‘We moeten de brandweer bellen. Nu, de brandweer bellen!’
Mijn man en ik bellen gelijktijdig naar respectievelijk 112 en 100. Seconden worden minuten. ‘Waarom nemen ze niet op?’, schreeuw ik terwijl ik als een zottin sta te zwaaien naar de mensen aan de overkant. Die zien natuurlijk niet dat hun dak in brand staat. Soms komen ze naar de raam en gaan terug naar de eetkamer of keuken. Ik schreeuw constant met rubberen benen en knikkende knieën: ‘Buiten! Brand!’
Na ettelijke minuten haak ik eindelijk in als ik de brandweer zie verschijnen. Oef!
Geen slachtoffers
De ordediensten arriveren, zetten de straten af en de brandweer begint het offensief. Gelukkig helpen de buren om alle bewoners te waarschuwen en uit het gebouw te halen. Een koppel draagt hun kindje met een dekentje rond naar buiten. Een omstaander geeft meteen een jas. Niemand is gewond. Diepe, diepe zucht van opluchting.
Helden!
De brandweermannen zijn in volle actie en twee ladderliften met kooi gaan de hoogte in. Het beeld van de mannen, die vlakbij de vlammen de vuurzee bedwingen blijft me altijd bij. Helden!
Vertrouwen
Het schept vertrouwen om te zien hoe onbekende omstaanders en buren meteen in actie schieten om te helpen waar het kan. Dat geeft me een intens goed gevoel, terwijl ik nog sta te beven van angst.
Rookmelders en brandblussers
Enneuh… is jouw woning brandveilig? Heb jij rookmelders hangen of een brandblusser staan? Het kan jouw (en andere) leven(s) redden.
Laat een reactie achter