We zuchten… vrijdagnamiddag, broeierig warm, een lange werkweek achter de rug. Nu nog het verplichte nummertje: werkvergadering. Gelukkig met daarna verfrissende champagne om de verhitte gemoederen te bedaren.
De voorzitter
Keurig op tijd aan de lange vergadertafel tokkel ik met mijn vingers op het eikenhouten blad. Iedereen zit zwijgend en grimmig te wachten. Onze baas duldt geen laatkomers. Stilte voor de storm. We weten dat onze chef – lichte despoot – de deur zal open smijten en een ongeziene wervelwind laat razen. We ondergaan… letterlijk dan.
De agenda
Geen geschreven agenda voor deze vergadering… euh eigenlijk voor geen enkele vergadering. We weten wat boven ons hoofd hangt. Scheldpartijen en tirades. Sommige terecht. We weten dat het zijn idiote manier van motiveren is. Hij heeft nog geen enkele management opleiding willen volgen. Ervaring, dat telt! Djiezus!
Overijverige poetsvrouw
In de immens grote vergaderruimte staat een rechthoekig tafeltje apart met onze ‘bittere’ versnaperingen. Nootjes, paprika chips, blinkende kaasblokjes en vettige salami. Verwacht hier geen chique hapjes. We kunnen niet klagen over de drank. Altijd champagne – soms cognac. ‘Fijn,’ denk ik ‘straks toch nog een glas of twee Veuve Cliquot om de wrange naweeën weg te spoelen.’ Zelfs de poetsvrouw krijgt vaak de wind van voren en krijgt allerlei onnodige klussen bij. Zij blijft altijd goedgezind en flirt onhandig met een vrolijk woord voor iedereen. Knap!
De start
‘Daar komt hij!‘ fluistert een collega overbodig. Zijn zware stappen op de trap klinken als geweerschoten. De deur zwaait open en hij steekt meteen van wal terwijl zijn obese lichaam in de voorzittersstoel valt. ‘Ha, zoals gewoonlijk zie ik geen voorstellen voor volgende week. Gewoonweg wat zitten wachten hier… Godverdomme!‘ Niemand durft te rologen. Zelfs als we zonder hem starten, weten we dat hij ongenadig op tafel slaat en woedend vraagt wie de baas eigenlijk is.
De verlossing
‘David, hoe komt het dat…’ de rest van de tafelgenoten zucht en ontspant een beetje. David is de klos vandaag… Oef!… ‘PLOP!’ gaat het achter ons op het ‘gul’ buffet. De eerste kurk knalt van de fles. En meteen volgen de andere… ‘PLOP, PLOP, PLOP,…’ Alsof afgesproken schieten alle kurken de lucht in. Prachtig ballet en orkest. De chef staart met grote ogen… en een grijns verschijnt. Iedereen schatert en giert en tranen van het lachen rollen over onze kaken… ‘Kust mijn kloten! De vergadering is gedaan. We drinken bubbels!’
Waargebeurd verhaal met wat extra krachttermen 😉
Laat een reactie achter