Huize Volverve: deze roman maakt dat je glimlacht, wat treurt en vooral geniet over een bijna-taboe: het rusthuis.
Auteur
Het allereerste dat ik ontdek van schrijfster Monique Van Roosmalen: zij verbleef als kind in een blindeninstituut (huh?, was zij slechtziend?). Haar boek ‘Dankbare kinderen huilen niet’ (2014) gaat daarover.
Ze werkte als dramadocente en treedt ook op als jazz zangeres.
Cover
Zo'n prachtige cover van 2 silhouetten van ouderen, waarvan een deel zachtjes verdwijnt. Mooi!
Huize Volverve – het schilderij met de roze olifant: het verhaal
Negen ouderen wonen op de tweede verdieping van Huize Volverve, wat kampt met financiële moeilijkheden en daarbij de service wat vermindert. Elk van de bewoners heeft een nogal fascinerend verleden, wat (on)uitgesproken conflicten veroorzaakt.
Als Annie danig dementeert en regelmatig vlucht, zoekt de directie een externe oplossing. Maar dan heeft het management de buitengewone eendracht van de bewoners onderschat.
Mijn gedacht
Heerlijk om te lezen. De bewoners hebben stuk voor stuk herkenbare verhalen en trekjes. Eindelijk een roman over het ’taboe’ onder ons: het rusthuis, waar we allemaal (hopelijk) terechtkomen om de laatste fase van ons leven te ondergaan (of net niet). Zalige misverstanden, die de diverse karakters vanuit hun perspectief verklaren.
Een pareltje om te lezen: grappig, triest en enorm fijnbesnaard.
Praktisch
Uitgeverij Veen Bosch & Keuning
ISBN 9789032520175
Meer lezen?
Tussen elke rimpel heeft mijn opa een goed verhaal verstopt.
Loesje
Laat een reactie achter