Olifanten vind ik prachtig! Mijn lievelingsdieren. Ze zien er zo wijs en schattig uit en maken elke keer weer indruk. Tijdens onze reis in Afrika hebben we heel wat olifanten ontmoet. Mooi én angstaanjagend…
Op safari
Elke ‘game drive’ zit ik constant te grijnzen. Met een jeep door de natuur hobbelen en spannend turen om wildlife te spotten. Machtig! Elk dier maakt indruk op me als ik ze bekijk in hun natuurlijke habitat. Maar als ik olifanten zie, ben ik telkens ontroerd… of … bang!
In ons gezelschap heeft Helen uit Australië de meeste kennis van de wilde dieren én ze is de beste spotter uit de groep. Als we een mannetjesolifant op de weg zien staan, waarschuwt ze ons: ‘Een jong mannetje alleen, dat bronstig staat, is erg gevaarlijk. Die kan in een mum van tijd woest worden en aanvallen. Jaren geleden hebben wij op safari op de vlucht moeten slaan met onze jeep.’ Ze duidt op de natte sporen naast de oren en nattigheid dat ‘ergens’ uit drupt en knikt ‘bronstig’.
Op dat moment staat de gigant met zijn rug naar ons toe. Medereiziger Harry prevelt zenuwachtig: ‘Don’t turn around, don’t turn around … ‘ en dan sist hij met grote ogen: ‘OMG, he is turning around!‘
We vragen aan de chauffeur om langzaam achteruit te rijden, maar die legt de wagen stil. Wat in paniek vragen we om de wagen terug te starten en afstand te nemen. NOT! Hij rijdt langzaam nog dichter en ons groepje begint hysterisch te vragen om verder te rijden. De chauffeur grijnst. Grrrrr…
Okavango Delta
Als we met onze mokoro door de Okavango Delta varen, voel ik me enorm rustig. Zo stil, vreedzaam en prachtige natuur. We kamperen in de wildernis, doen een heel kort zwemmeke in de rivier (slik!) en gaan te voet op safari. ’s Ochtends vroeg, want dan krijg je meteen een hemelse zonsopgang erbij. Onze gids ziet een eenzaam mannetjesolifant en maakt meteen duidelijk dat we goed wat afstand nemen. We luisteren gedwee :-).
Als we terug aan onze boomstammen komen om de rivier over te steken, staat het mannetje plots achter ons. Hij heeft ons door de struiken gevolgd. Helemaal onder de indruk staan we eventjes te gapen. De gidsen praten wat zenuwachtig onder elkaar en gebaren dat we in de boten moeten stappen.
Een aantal ‘boten’ vertrekken meteen naar ons kamp een stuk verder aan de overkant. Ik zit in de voorlaatste boomstam als ik Codrin – reisgezel uit Roemenië- de laatste boot in het water naast mij zie duwen. Hij springt in de boomstam, die wankelt en de Afrikaanse gids valt in het water.
Het grootste deel van onze groep staat al aan ons kamp en twee gidsen zie ik meteen naar ons varen. Geen goed nieuws! Codrin steekt de roeistok naar zijn gids en vraagt heel stil om hun boot naar de kant te trekken. De inheemse kerel kijkt wat nerveus en begint de boot zacht naar de overkant te manoeuvreren.
Als ze aan de oever komen, fluistert hij naar Codrin: ‘No jump.’ Codrin verstaat ‘jump‘, springt uit de boot en begint te rennen voor zijn leven. De olifant flappert hard met zijn oren, trompettert en stampt nog harder in het water. De twee gidsen maken een ‘dam’ met hun boten en steken hun roeistokken in de lucht en blijven doodstil staan.
‘Zouden we niet verder varen naar de kant?’ vraag ik nogal gebiedend aan onze gids. Hij schudt zijn hoofd en blijft ook stokstijf staan. De olifant bedaart en doet terug een paar stappen achteruit. Oef!
Dan zien we een stuk verder een familie olifanten met kleintjes wandelen. Ons mannetjesputter kijkt nog eens naar ons en stapt gedecideerd naar zijn kudde. ‘Aha, we stonden tussen hem en zijn familie.’
Oh ja, diezelfde dag heeft een olifant een jeep verpletterd vlakbij onze camping en is een man omgekomen. Just saying.
Elephant’s sands
Na deze best wel spannende ontmoeting met de olifant, slapen we de volgende dag in Elephant Sands. Perfect timing!
Een kampeerplek waar de olifanten baas zijn. We kijken wat beverig naar de ‘waterhole’, waar de olifanten komen drinken. De eigenares verklaart: ‘It is 100 % safe here. The elephants never come to the camp place.’ Een half uur later willen we aan onze truck lunchen. Een olifant komt met een stevige tred naar onze eetplek en moeten we in onze truck vluchten. Daarna stapt hij parmantig tussen de tenten. Right!
‘OK,’ sis ik naar Dirk, ‘ik slaap hier dus NIET in een tent. Kunnen we een kamer nemen op palen?‘ Zo gezegd, zo gedaan. Op weg naar onze ’tentkamer’ moeten we eerst aan een zandpad een aantal olifanten laten passeren. Slik!
Onze kamer ziet er fantastisch uit en ik slaak een zucht. Alleen… aan onze achterkant zit een waterput, dat al het water van de badkamers opvangt. En wat willen olifanten? Yep, water… Dus staan aan onze kamer constant een aantal olifanten te slurpen. En af en toe blazen ze terug lucht in de leiding. Dus toiletdeksels dicht!
’s Avonds grijp ik de eigenaar ‘bij zijn gilet’ en vraag om ons naar de tentkamer te brengen met zijn jeep. Olifanten zijn muisstil… echt… je hoort ze niet aankomen en ik zie niet goed in den donker 😉
Dirk en ik zitten op ons ‘paalterras’ te genieten van een wijntje als plots op ooghoogte een olifant aan de zijkant verschijnt. Dirk schrikt, stoot zijn glas om en de olifant schrikt ook en loopt versneld achteruit… Zoooo komisch.
En dan… pech!
Op één van de laatste safari’s stonden we ons weer te vergapen aan een familie olifanten. Toen een vrouwtje naar hem kwam – geobsedeerd door ons geel fototoestel – bleef Dirk filmen. ‘Shit,’ siste hij, ‘de geheugenkaart zit vol.’ DAMN! En toen snuffelde een slurf aan onze camera…
Ik zei het toch…
Ongezien mooi en heel soms angstaanjagend.
Inderdaad… indrukwekkend!
Waauw! Geweldig… spannend?
Dankuwel… zo prachtig!
Jaloerse groet,