Afrika: adembenemend mooi en onwaarschijnlijk wreed. Waar corruptie hoogtij viert en waar de natuur je elke keer weer kippenvel bezorgt. Tijdens onze tocht van 10.000 km door Zuidelijk Afrika, raakte ik geïnspireerd voor een ‘beestige’ thriller. Deze proloog – als kortverhaal – geeft je alvast een voorsmaak.
De urine loopt langs zijn benen. Bono voelt het niet eens. Hij bidt met zijn ogen dicht. In de kleine kast zit hij volledig verkrampt en krijgt hij bijna geen adem. Zijn vrouw en zoontje heeft hij nog beter verstopt in de keukenkast onder de watersteen. Tranen biggelen langs zijn gezicht. Wanneer stopt het geweld? Waarom ging hij vorige maand niet mee op de vlucht naar Botswana samen met zijn oom? Gewoonweg alles achterlaten. Zijn schamele bezittingen, die hij samen met zijn lieve vrouw Rachel heeft verzameld. Hij is fier op Rachel en zo trots op zijn zoontje Martin. Het mooiste kind in de wijde omtrek. De volgende keer dat de dorpelingen vluchten, gaat hij mee. Beloofd. Hij laat alles achter. Rachel en Martin betekenen het universum voor hem. Hij bidt in stilte.
Hij hoort rumoer in de straat. Veel geroep, geschreeuw en… geweerschoten. Dit kan niet waar zijn. De deur van zijn schamel appartement kraakt en hij hoort bonzen op de deur. Hij bidt. De deur begeeft het. De versplintering van het hout en het binnenstormen van gewelddadige mannen gaat door merg en been. Laat hen mijn vrouw en kind niet vinden!
De stappen dreunen door de kleine flat. De rebellen roepen en tieren. De zenuwen gieren door zijn lijf en vooral door zijn keel. Hij hoort zijn zoontje huilen. Nee! Nee! Iemand begint te lachen. Even stilte en daarna hoort hij het gillen van Rachel. Hartverscheurend. Zijn zoontje huilt en snikt met grote halen. Een rebel blaft iets en hij hoort wat doffe klanken. Wat gebeurt er met Martin? Waarom zwijgt hij? Rachel blijft schreeuwen en gillen. Hij hoopt dat hij wakker wordt uit deze nachtmerrie. Hij poept in zijn broek. Waarom gaat hij Rachel niet bevrijden? Waarom is hij een lafaard? Het blijft maar doorgaan. Hij bidt. Hoe lang nog? Hij huilt een uur, twee uur, hoeveel uur? Welke god hoort hem? Welke god laat dit toe? Waarom leeft hij zelf nog? Hij bezwijkt in een coma.
Langzaam wordt hij wakker. Laat het een nachtmerrie zijn, alsjeblieft. Hij hoort niets meer. Geen geluid in zijn huis. Geen geluid in de straat. Geen geluid in zijn hoofd. Is hij dood? Hij opent zijn ogen. Waarom leeft hij nog? Na nog eens lange vijf minuten opent hij de kastdeur van zijn schuilplaats. Het bloed begint terug door zijn benen te stromen en prikt met duizend spelden door zijn lijf. Hij aarzelt. Wil hij het wel zien?
Hij schuifelt door zijn flat. Voetje voor voetje. De tranen blijven stromen. Hij weet het. Toch staat zijn hart stil als hij de keuken binnenstapt. Hij zijgt neer naast Rachel. Nee! Haar kleren liggen verscheurd rondom haar. Haar amandelvormige, bruine ogen puilen uit. Haar bloed stroomt stroperig uit de wonden van de vele messteken en uit haar vagina. Ze mist een hand. Hij houdt haar in zijn armen en snikt geluidloos.
Waar is Martin? Beduusd kijkt hij even rond. Onder de gootsteen ziet hij zijn zoontje liggen. Roerloos. Hij kruipt naar hem toe en met elke centimeter verliest hij zijn geloof in de mensheid. Een enorme hoofdwond gaapt. Zijn hartje klopt nog. Martin leeft! Hij wil zijn naam fluisteren. Zijn stem weigert.
10 jaar later
Wie wordt het volgende slachtoffer? Bono grijnst zijn bruine tanden bloot en neemt zijn pijp uit zijn hemdzak. Hij bekijkt de apenkoppen en schudt zijn hoofd. Hoe toepasselijk. Horen, zien en zwijgen. Hoe lang zwijgt hij al? Zijn stem is hij kwijt sinds … die dag. Hij kan én wil ook niet meer praten. Wat voor zin heeft het ook? Hij grinnikt geluidloos. Maar luisteren en observeren kan hij als geen ander. Hij wrijft liefkozend met zijn duim over de apenkoppen. Van zijn bazin heeft hij deze dure en ondertussen dierbare pijp gekregen. Natuurlijk.
Het beste ogenblik van de dag. Zijn ritueel. De rest van de dag doet hij zijn werk voor de reisorganisatie, maar denkt hij aan zijn zoon. Het blijft pijn doen. Elke dag weer. Hij tikt de tabak uit de pijpenkop op de grond. Het wit pakje tabak met gouden rand – Borkum Riff – ligt al klaar. Zijn enige financiële uitspatting. Hij leeft zuinig, erg zuinig. Hij moet. De instelling, waarin Martin verblijft, kost geld. Veel geld.
Zijn bazin heeft deze kleine reisorganisatie opgezet. Goedkoper dan de andere gekende ondernemingen. Ze heeft lef en kent Botswana door en door. Ze weet wie ze moet omkopen en natuurlijk werkt Bono als chauffeur én als kok. Dat scheelt enorm in de kosten. Alleen weten de reizigers niet dat de eigenares sadistische trekken heeft. Een dievegge én een moordenares. En Bono krijgt voor zijn zwijgen een deel van de buit. Hij grijnst.
Zijn pijp kan hij niet missen. Zijn dagelijks moment van rust. Bono stopt zijn pijp zoals het moet. Hij trekt de tabak wat uit elkaar, vult de bodem van de pijpenkop en duwt die zacht aan met de kracht van een kinderhand. De tweede laag drukt hij in de kop met de kracht van een vrouwenhand en de derde en laatste laag met de kracht van een mannenhand. Vooral de traagheid en geduld zijn de belangrijkste factoren om een goede pijp te roken.
Hij kijkt naar zijn pikzwarte handen. Verweerd, verrimpeld. Zijn werktuigen. Elke dag weer. Hij strijkt een lucifer aan en houdt die geduldig boven de apenkoppen. Hij inhaleert zachtjes om de vlam in de pijp te krijgen. Geduld. Hij heeft het geleerd om veel geduld te hebben. En dat loont.
Als de pijptabak brandt, zucht hij diep en gaat onderuitgezakt in de kampeerstoel zitten. Eindelijk. Een paar uur rust. Zijn blik scant de zes reizigers, die in een cirkel rond het kampvuur zitten. Hun gezichten gloeien. Heel de avond luistert hij naar hun verhalen, hun angsten, hun dromen, hun verwachtingen. Een prachtige avond in Afrika. Zijn bazin kijkt even op en staart hem aan. Bono knikt. Ze begrijpen elkaar zonder woorden. Wie wordt het volgende slachtoffer? Hij grijnst.
Laat een reactie achter