Elk jaar ontmoet ik haar bij het uitdelen van 1000 (jawel!) spaghetti’s aan de lopers van de (halve) marathon in Kasterlee georganiseerd door Technofit. Monique, energieke en pittige spring-in-t-veld, is een echte IronMum!
Monique, wie ben je?
Ik ben een mama van 5 (Yannick, Robin, Kim, Dimitri, en Natasja), getrouwd met Eddy Smolders en werk bij Cartamundi.
Wat maakt dat je loopt?
Ik ben altijd sportief geweest. Overdag studeerde ik regentaat lichamelijke opvoeding, ‘s avonds gaf ik les in Jazz dance, aerobic , dames-en kinderturnen en fitneste 3 keer per week.
Met de geboorte van mijn kinderen werd het moeilijker om mij te engageren. Ik was jaloers als ik mensen zag lopen, want dat kon je overal en altijd.
Dat kon ik niet, of tenminste, dat was in mijn opleiding zeker niet mijn sterkste discipline Een collega nam het heft in handen en leerde me in 2002 lopen. Eén keer per week gingen we in het stadspark van Turnhout wat rondjes lopen.
Wanneer begon je met wedstrijden en waarom?
Ik beet door, ging extra bijtrainen in het weekend en bouwde op naar de 20 km door Brussel. “OK , het volgende is een marathon”, zei Eddy mijn man. en die liep ik in april 2004 in 4u04.
Een collega van Eddy , die veel beter liep dan ik, nam me onder de arm en deed me datzelfde jaar mijn tijd verbeteren naar 3u24. En zo ging het in crescendo, tot ik in 2007, het jaar dat ik overtraind geraakte, mijn besttijd liep in 3u10.
Omdat lopen niet meer lukte, stapte ik over op zwemmen en fietsen, want ik wilde toch bezig blijven. Ik sloot me in 2010 aan bij Hetric, een triatlonclub in Herentals, en deed ik mijn eerste full ironman in 2012 in Klagenfurt .
Ik had de pech dat er toen een hittegolf was, zwemmen met wetsuit niet was toegestaan en finishte in 13u12. ‘Wat zou je tijd geweest zijn , als je betere weersomstandigheden had gehad? En als je met wetsuit had mogen zwemmen?‘, vroeg iedereen.
Daarom wilde ik nog 1x alles op alles zetten om nog eens een full ironman te doen. Ik wilde mezelf eens testen en zien waar ik kon geraken.
Zo deed ik in 2015 mee in Nice. Ik finishte in 12u07 en was daarmee 4de in mijn categorie. Omdat dat mijn laatste wedstrijd zou zijn, wilde ik de uitreiking van de slots voor Hawaii meemaken.
Wie had ooit gedacht dat ik daar ooit voor in aanmerking kon komen? De eerste in m’n reeks pakte het ticket, maar dankzij de afwezigen kwam een ticket vrij … naar mij!
Datzelfde jaar deelnemen in Hawaii betekende dat ik onmiddellijk terug moest trainen . Dat was heel belastend voor m’n lichaam en ik vertrok naar Hawaii met een ontsteking in het vetweefsel van m’n voet.
De medicatie die de dokter in Hawaii me voorschreef maakte me zo suf. Ik sliep waar ik zat en kon nauwelijks eten. Ik ben gestart aan de wedstrijd, maar had geen kracht meer. Ik zwom meer dan 2 uur, hield vol tijdens ’t fietsen, maar moest na 5 km lopen terug stappen van de pijn.
Het waren 42 lange kilometers. Op km 32 struikelde ik nog over een kegel, waardoor ik een scheur in m’n kuit opliep. Die scheur gaf me dan ook nog een trombose … De finish heb ik gehaald, in 15u07, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Het was een wedstrijd in mineur. Ik had echt het gevoel van “unfinished business“. Opnieuw deelnemen in Hawaii betekende dat ik me terug moest kwalificeren.
De échte uitdaging!
De kinderen begonnen stilletjes zelf over kinderen te praten en ik besefte heel goed, met een baby in’t gezin, ga ik niet meer de tijd kunnen opbrengen om al die trainingen terug aan te pakken.
Dus wilde ik nog één keer dit jaar m’n kans wagen in Vichy. Ik koos speciaal Vichy, omdat je daar een kwalificatie kan verdienen voor Hawaii, een jaar later .
Zo zou ik de nodige trainingsrust vinden om mij beter voor te bereiden op het grote werk. Ik wist wel dat ik deze keer zou moeten winnen, want de kans dat er bij ons, dames 55-59 jaar, een extra ticket zou vrijkomen , was minimaal. Dus ik moest winnen!
Het was een waanzinnige race, waarin ik bij de start van het lopen 1u20 achterstond op de eerste dame in mijn reeks, maar het is me toch gelukt ! Ik ben gewonnen en mag zo als eerste in de categorie dames 55-59 jaar naar Hawaii in oktober 2019!
Hoe ziet jouw trainingschema eruit?
Maandag: rust (’s avonds Spaanse les)
Dinsdagochtend: zwemmen (half 7-half 8) – ’s middags lopen ( tot de kilometers opgedreven worden en dan schuift dat naar’s avonds )
Woensdag: fietsen
Donderdagochtend: zwemmen (half 7-half 8 ) – ’s middags lopen ( tot de kilometers opgedreven worden en dan schuift dat naar’s avonds )
Vrijdag: fietsen
Zaterdagochtend: zwemmen (half 8-9) – ’s middags fietsen of lopen – namiddag werken (een bijverdienste om een deel te bekostigen)
Zondag: fietsen
Hoe combineer je een gezin met 5 kinderen, een job én de trainingen?
Ik volg een strak schema, waarbij ik enorme hulp krijg van Eddy, die ervoor zorgt dat er eten op tafel staat ’s avonds en de boodschappen doet.
Een half jaar voor de wedstrijd staat m’n sociaal leven ook op een laag pitje: geen feestjes, geen etentjes of beperkt, geen alcohol, geen gefrituurde spullen.
Waarop ben je het meest trots?
Mijn trots zijn mijn kinderen. Ik heb hen meegegeven dat ze hun dromen altijd moeten nastreven, en dat ik het levende bewijs ben van “Anything is possible”.
Wat is jouw grootste kwaliteit?
In de sport ben ik een pittbull. Altijd blijven doorgaan, no matter what.
Als je 1 ding kon veranderen.
Mijn grootste frustratie is dat je als dame 55+ weinig aandacht krijgt, ondanks dat de media voluit publiceren hoe belangrijk sport is en blijft.
Het is een vicieuze cirkel: mensen 50 of 55+ aanzetten tot bewegen, kan je alleen stimuleren door ze in het daglicht te zetten. Door de wedstrijden voor hen aantrekkelijk te maken, waardoor ze zich gaan inzetten en meer gaan bewegen.
Maar onze categorie wordt nauwelijks geteld, omdat we met te weinig deelnemers zijn. Ik vind dat zelfs 1 deelnemer moet beloond worden. En dan heb ik het niet over geldprijzen: een bloemetje, een fles wijn, gewoon aandacht … Laten zien dat ze het vernoemen waard zijn. Dat zou ik graag veranderd zien.
Of het vinden van sponsors: wij moeten veel meer trainen dan de jeugd om een goed resultaat te bekomen. Zo worden we ook meer gezien en toch vinden wij geen geldsponsors. Alsof we het investeren niet waard zijn.
De triatlonsport is ook zo duur. Er staat geen “rem“ op het inschrijvingsgeld van wedstrijden: een halve triatlon kost in 2 verschillende wedstrijden 37 €, 70 € en 189 €! Hoe schandalig is dat? Daar maak ik me kwaad in. Het is een enorme “commerce “ aan’t worden. Kon ik daar maar iets aan veranderen.
Steun Monique om haar droom waar te maken!
Ben jij ook geïnspireerd door het verhaal van Monique? Ik wel! Ze is een boegbeeld, een ambassadrice, kortom een rolmodel om te blijven sporten. Zonder zelf in de schijnwerpers te staan. Daarom schrijf ik over haar 😉
Ze heeft me – na lang aandringen – verteld dat haar droom – October 2019 Hawaii Iron Man World Championship – enorm veel geld kost. Elke euro telt.
Hoeveel kost het dan? 10.000 EUR:
- wekelijks bezoek aan de kinesist;
- maandelijkse check bij de dokter en diëtist;
- sportuitrusting en onderhoud;
- lidmaatschap voor de sportclub;
- startgeld Iron Man;
- reiskosten voor Monique en haar man.
In plaats van een onnuttig (kerst)geschenk te kopen, of geld uit te geven aan kaartjes, kan je haar steunen via gofundme. Echt elke Euro telt.
Moedige sponsors in da house?
Ben jij een ondernemer, die met de kudde meeloopt of durf jij een nieuwe doelgroep aan te boren? Laat je horen…
Laat een reactie achter